നടു വേദനയായതു കൊണ്ട് തന്നെ ഇന്ന് ഉപ്പയാണ് സ്കൂളിലേക്ക് പോകാൻ എന്നെ ബസ് സ്റ്റോപ് വരെ കൊണ്ട് വിട്ടത്.സ്കൂളിലേക്ക് കൊണ്ട് വിടണോ എന്ന് എന്നോട് ചോദിച്ചിരുന്നു. ബുദ്ധിമുട്ടിക്കണ്ടെന്ന് കരുതി ഞാൻ വേണ്ടെന്ന് പറയുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെ സ്കൂളിലെത്തി. Mornig class 9 മണിക്ക് തുടങ്ങേണ്ടതായിരുന്നു. ഇന്ന് ക്ലാസ് ടീച്ചർ വരാൻ വൈകി. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞങ്ങളെല്ലാരും ഒന്ന് ചുറ്റിനടന്നു. എന്നും സ്കൂളിൽ എത്തിയാൽ നേരെ ക്ലാസിലേക്ക് പോകാറാണ് പതിവ്. ഇന്ന് ഒരു സ്പെഷ്യൽ ഫീലിംഗ്.പടച്ചവൻ എനിക്ക് കുട്ടുകാരുമായി ചുറ്റിനടക്കാൻ തന്ന സുവർണ്ണാവസരമായിരിക്കാം അത്... എനിക്കായി കരുതി വെച്ചത്. പിന്നെ ക്ലാസ് തുടങ്ങി.

ഉച്ച വരെ വേദനയുണ്ടെങ്കിലും ക്ലാസ്സുകൾ പരമാവധി ശ്രദ്ധിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഞങ്ങൾ എന്നത്തേയും പോലെ തന്നെ ളുഹറ് നിസ്കാരത്തിന് വേണ്ടി വരാമ്പറ്റ അലി അക്‌ബർ ദഹലവി തങ്ങളുടെ മഖാമിനോട് ചേർന്ന് കിടക്കുന്ന നിസ്കാര ഹാളിലേക്ക് പോയി.

പോകുന്ന വഴിക്ക് ഞാൻ പറഞ്ഞു: എനിക്ക് നടുവേദന കൂടി വരുന്നു. അവർ എന്നോട് പറഞ്ഞു: നീ രക്ഷപെട്ടില്ലെ... ഇന്ന് സീരീസ് ടെസ്റ്റ് എഴുതണ്ടല്ലോ? ........

ഞങ്ങൾ സ്കൂളിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ പറഞ്ഞു: ഇപ്പോൾ

എന്നെ ആശുപത്രിയിൽ എത്തിച്ചാൽ ഉറപ്പായിട്ടും എന്നെ admit ചെയ്യും.

അത്രക്കും വേദനയുണ്ട് എനിക്ക്.....

സ്കൂളിലെത്തുമ്പോഴേക്കും Bell അടിച്ചിരുന്നു. ഇനി കുറച്ച് സമയം കൂടി തള്ളി നീക്കണം.. ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ് ആശുപത്രിയിൽ പോകണം.

ഉപ്പാനെ വിളിച്ച് വെറുതെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കണ്ടല്ലോ.......

എന്നാൽ എന്റെ കണക്ക് കൂട്ടൽ പിഴച്ചു..

സമയം കൂടുന്തോറും വേദനയുടെ ശക്തി കൂടി കൊണ്ടേയിരുന്നു ......

ക്യാമ്പിൽ രാവിലയും വൈകുന്നേരവും ചായ ഉണ്ടാകാറുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്ന് വൈകുന്നേരത്തെ ചായ കൊണ്ടുവന്നത് ഉപ്പയുടെ സുഹൃത്ത് സുലൂക്കയുടെ ഭാര്യയായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻ താത്തയോട് ഉപ്പയെ വിളിച്ച് കാര്യം പറയാൻ പറഞ്ഞു. ഉപ്പ സ്ഥലത്തില്ലായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഉപ്പ ഒരു ഓട്ടോ വിട്ട് തരുകയും എന്റെ ക്ലാസ് സാറായ ഗഫൂർ സാറിനെ വിളിച്ച് കാര്യം പറയുകയും ചെയ്തു.

ഇന്നായിരിരുന്നു പത്താം ക്ലാസിന്റെ എന്റെ അവസാന ദിവസമെന്നും എന്റെ സുഹ്രത്തുക്കളുമായി ചേരാനുള്ള Last chance എന്ന് അറിയാൻ ഞാൻ

വൈകി പോയി. എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞ് സ്നേഹവും സന്തോഷവും നിറഞ്ഞ എന്റെ കലാലയത്തിൽ നിന്നും ഞാൻ ഇറങ്ങി . ഒരിക്കൽ പോലും ഞാൻ ഈ വർഷം ഇവിടേക്ക് വരില്ല എന്ന് മനസ്സിൽ പോലും ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല....

വീട്ടിലെത്തി.ഉമ്മയോട് കാര്യം പറഞ്ഞു.പെട്ടന്ന് തന്നെ ഉപ്പയെ വിളിച്ച് വരുത്തി തലേ ദിവസം പോയ അതേ ആശുപത്രിയിൽ പോയി കാണിച്ചു.സമയം 6:30 pm ആയിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു: നാളെ നല്ലൊരിടത്ത് പോയി കാണിച്ചോളൂ... ഒരു MRI എടുത്താൽ നന്നായിരിക്കും. അതെന്താണെന്ന് എനിക്കറിയാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞാനതിനെ പറ്റി ഒന്നും തന്നെ ചോദിച്ചിരുന്നില്ല.

തലേ ദിവസത്തെ പോലെ തന്നെ വീണ്ടും മടങ്ങി വീട്ടിലേക്ക്.......

സമയം 9: pm

നടു വേദനയ്ക്ക് ഒരു മാറ്റവും ഇല്ല. കരഞ്ഞ് കരഞ്ഞ് കണ്ണിൽ നിന്നും വെള്ളം വരാതയായി. ഒരു പക്ഷെ കണ്ണുനീര് Stock തീർന്നിട്ടുണ്ടാവണം.

ഏകദേശം 12:30 ആയിട്ടും ഞാൻ കിടന്ന് കരയുന്നു. എനിക്ക് വേണ്ട സഹായവും സ്വാന്തനവും നൽകി എന്റെ മതാപിതാക്കൾ ഉറക്കമൊഴിച്ചിരിക്കുന്നു .

എന്റെ കാലുകൾക്ക് എന്തോ സംഭവിക്കുന്നത് പോലെ എനിക്ക് തോന്നി. പെട്ടന്ന് ഞാൻ കട്ടിലിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് നിലത്തേക്കിറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചു.

ടപ്പേ.... ഞാൻ താഴെ വീണു.എന്റെ കാലുകൾ എനിക്ക് ഉയർത്താൻ കഴിയുന്നില്ല. ഉപ്പാ........ ന്റെ കാല് കുഴയുന്നു. എണീക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. അരമണിക്കൂർ മുമ്പ് വരെ എന്റെ ഇഷ്ടാനുസരണം ഓടുകയും ചാടുകയും ചൈത എന്റെ കാല്.എനിക്ക് പോകണം എന്ന് തോന്നുമ്പോൾ എന്നെ കൊണ്ട് വിട്ട എന്റെ കാല് തളർന്നിരിക്കുന്നു എന്ന സത്യം ഞാനറിയുന്നു.

.................................................................

ഇക്കാകയെയും ഇറക്കി ഞങ്ങൾ തിരിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് പോവുകയാണ്. രാത്രി സമയമാണ്. നിലാവുള്ള രാത്രിയെ ഞാൻ നോക്കി അങ്ങനെ ഇരുന്നു.നാളെ കോഴിക്കോടേക്ക് പോകും. ആലോചിച്ചിട്ട് ഒരു എത്തും പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല. ഏകദേശം പടിഞാറത്തറ എത്താറായി.കാലുകൾ മരവിച്ച് ഫ്രിഡ്ജിൽ വച്ച മാംസ കട്ടപോലെ ആയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ കാലുകളുടെ തണുപ്പിന്റെ ദൈർഘ്യം എനിക്ക് അറിയാൻ കഴിഞിരുന്നില്ല. ഉമ്മ തൊട്ടപ്പോഴാണ് കാല് തണുത്ത് മരവിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് മനസിലായത്.

അപ്പോഴാണ് അപ്രദീക്ഷിദമായി ഒരു ഫോൺ കോൾ. മാമനാണ്. എത്രയും പെട്ടന്ന് തന്നെ 7/4 ലേക്ക് പോകണം. സമയം ഏകദേശം 10:30 pm.ഈ രാത്രി ഇനി തിരിച്ച് അങ്ങോട്ട് പോകുന്ന കാര്യം ആലോചിച്ചപ്പോൾ ഉള്ള് കരയാൻ തുടങ്ങി. എന്തെന്നാൽ

വീട് എത്താൻ ഇനി അൽപ്പ സമയം മാത്രമേ ഉള്ളൂ. ഇനിയും തിരിച്ച് പോയി വരുക എന്നത് എന്നെ

സമ്പദ്ധിച്ചിടത്തോളം വളരെ പ്രയാസകരമായ കാര്യമായിരുന്നു. കാര്യമെന്തെന്ന് അന്യേശിച്ചപ്പഴാണ് മനസ്സിലായത്. വല്ല്യുപ്പയൂടെ സുഹ്യത്തായ ഒരു ഡോക്ടർ ഉണ്ട്.ഷക്കീർ ഡോക്ടർ.വല്ല്യുപ്പ സുഖമില്ലാതെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കിടന്നപ്പോഴും മറ്റും ഷക്കീർ ഡോക്ടറുടെ കരങ്ങൾ വലിയ തണലായി ഞങ്ങൾക്ക് ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇന്നിതാ വീണ്ടും.എന്റെ റിസൾട്ടുമായി മാമൻ ഡോക്ടറുടെ അടുത്തേക്ക് പോയത്രേ..... റിസൾട്ട് കണ്ട ഡോക്ടർ എന്നെ കാണണമെന്ന് പറഞതാണ് കാര്യം. ഈ നട്ട പാതിരക്ക് ഉറക്കമൊഴിച്ച് ഞങ്ങളെയും കാത്ത് ഡോക്ടർ നിൽക്കുന്നുണ്ടെന്നറിഞപ്പോൾ സന്തോഷവും സങ്കടവും തോന്നി.

ഉമ്മ ഉപ്പയോട് പറഞു: മോളെ കാല് വല്ലാതെ തണുത്തിട്ടുണ്ട്. എന്തായാലും പടിഞ്ഞാറത്തറ എത്താറായില്ലെ. ഒരു ശോക്സ് വാങ്ങിയിട്ട് മടങ്ങാം.

അങ്ങനെ പടിഞ്ഞാറത്തറയിൽ പോയി ശോക്സ് വാങ്ങി. ഇനി ഇത് ധരിക്കണം. സത്യം പറഞ്ഞാൽ മനസ്സ് കരയാൻ തുടങ്ങി.ഇന്നലെ വരെ എന്റെ ആവിശ്യങ്ങൾ എനിക്ക് ചെയ്യാൻ കഴിഞിരുന്നു.പക്ഷെ ഇന്നിതാ ഒരു ശോക്സ് ധരിക്കാൻ പോലും എനിക്ക് കഴിയില്ല. ഉമ്മ വേണം. ഒരു മനുഷ്യന് പെട്ടന്ന് എന്തും സംഭവിക്കുമെന്ന് പറയുന്നതിന്റെ ഔചിത്യം ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.

ഇരുട്ടിന്റെ ദൈർഘ്യം കൂടി കൂടി വരുന്നുണ്ട്. ഇപ്പ തന്നെപന്ത്രണ്ട് മണിയായി. തിരിച്ച് വരുമ്പോൾ നന്നായി വൈകും എന്നൊക്കെ ഉമ്മ പറയുന്നത് കേൾക്കുന്നുണ്ട്. ഉപ്പയും എന്തൊക്കയോ സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്.

നടുവേദന അൽപം ശമനമുള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ എന്റെ ചിന്ത കാലുകളിലേക്ക് വഴിതെറ്റിയിരിക്കുന്നു. ഉപ്പയുടെ വണ്ടി സഞ്ചരിച്ച് ശക്കീർ ഡോക്ടറുട മുറ്റത്ത്.അവിടെ യെത്തി ഞാൻ ഒരു കാഴ്ച കണ്ടു. അപ്പ തന്നെ എന്റെ കാര്യത്തിലൊരു തീരുമാനമായെന്ന് മനസ്സിൽ ഊഹിച്ചു.ഞാൻ കണ്ട കാഴ്ച ഇന്നും മങ്ങൽ കൂടാതെ തന്നെ ഓർത്തെടുക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ട്.

മാമൻ, ഉമ്മാമ, ഉമ്മയുടെ അനുജത്തിമാർ, അവരുടെ ഭർത്താക്കാൻമാർ, വല്ല്യുപ്പയുടെ അനുജൻ....... അങ്ങനെ തുടങ്ങി നിൽക്കുന്ന എന്റെ കുടുംമ്പക്കാര്. മനസ്സിൽ ചിന്ത ഓരോന്നോരോന്നായി കടന്ന് കയറാൻ തുടങ്ങി. ഇതെന്തിനാ ഇവരൊക്കെ ഈ രാത്രി സമയം എന്നെ കാണാൻ വന്നത്..... അത് പോലെ പല പല ചിന്തകളും മനസ്സിലേക്ക് നുഴഞ് കയറാൻ ശ്രമിച്ച് കൊണ്ടെയിരുന്നു.

ഇനി ഷക്കീർ ഡോക്ടറുടെ ഊഴമാണ്. മാനന്തവാടി ജില്ലാ ഹോസ്പിറ്റലിലെ സർജനാണ് ഷക്കീർ ഡോക്ടർ.താനൊരു ഡോക്ടറാണ് എന്ന് സംസാരത്തിൽ നിന്നോ പ്രവർത്തികളിൽ നിന്നോ ഒരിക്കൽ പോലും തോന്നിപ്പിച്ചിട്ടില്ല.

ചുറ്റികയുടെ ആകൃതിയുള്ള ഒരു സാധനവുമായി ഡോക്ടർ വന്നു. എന്റെ കാലടിയിൽ വരക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്നിട്ട് വരക്കുന്നത് അറിയുന്നുണ്ടൊ എന്ന് ചോദിച്ചു. നല്ല രീതിയിൽ അറിയുന്നില്ലെങ്കിലും കുറച്ചൊക്കെ അറിയുന്നുണ്ട് എന്ന് ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു.പിന്നെ എന്റെ കാൽവിരലുകൾ തഴോട്ടും മുകളിലോട്ടും ആകാൻ പറഞ്ഞു. താഴോട്ടാക്കാനായെങ്കിലും മുകളിലോട്ടാകുന്നതിൽ ഞാൻ പരാചയപെട്ടു.

എനെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി ഉമ്മയുടെ അനുജത്തിമാരും മറ്റും എന്തൊക്കയോ പറഞ്ഞുതരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ അത് ഉൾകൊള്ളാൻ എനിക്ക് കഴിഞില്ല. 7/4 ൽ തന്നെയാണ് എന്റെ ഉമ്മയുടെ വിടും. രാത്രി ഒരു 12:30 ഒക്കെ ആയിരുന്നു സമയം. അത് കൊണ്ടു തന്നെ എന്നെ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ട് പോകണ്ട .ഉമ്മാമയുടെ വീട്ടിൽ നിർത്താം എന്ന് അവർ പരസ്പരം സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ടു.ആദ്യം ഞാൻ വിസമ്മദിച്ചെങ്കിലും അവസാനം സമ്മദിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടി വന്നു.അങ്ങനെ ഉമ്മയും ഉപ്പയും വീട്ടിലേക്ക്........ ഞാൻ ഉമ്മാമയുടെ വീട്ടിലേക്ക്.....

ഇനിയധികസമയമൊന്നുമില്ല. അധിരാവിലെ കോഴിക്കോടേക്ക് പോവേണ്ടതാണ്. എങ്കിലും ഉള്ള ആ മിച്ചമായസമയം ഞാൻ നിദ്രയിലേക്കാണ്ടു..........

രാവിലെ ഉമ്മാമ വിളിച്ചപ്പോഴാണ് ഞാൻ ഉണർന്നത്.പിന്നെ അൽപസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഉപ്പയും ഉമ്മയും വന്നു.സമയം പുലർച്ച ഒരു അഞ്ച് മണിയായിക്കാണും. ഉപ്പയുടെ പെങ്ങളുടെ ഭർത്താവ് വണ്ടിയുമായി വന്നു. യാത്ര ആരംഭിക്കുന്നു. കോഴിക്കോട് മെഡിക്കൽ കോളേജിലേക്ക്............

ഇൻഷാ അല്ലാഹ് തുടരാം

ഞാനും ഉമ്മയും ഉപ്പയും ഉമ്മാമയും അളിയന്റെ കാറിലാണ്. മാമൻ ബസ്സിലാണ്‌ വരുന്നത്. കാറിൽ ഒരാൾക്ക് കൂടി സ്ഥലമില്ലാത്തത് കൊണ്ടാണ് മാമൻ ബസ്സിൽ വന്നത്. മഞ് മൂടി കിടക്കുന്ന നല്ല തണുത്ത പ്രഭാതം. ഞങ്ങളുടെ കാറ് കോഴിക്കോട് മെഡിക്കൽ കോളേജിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി സഞ്ചരിക്കാൻ തുടങ്ങി.കാലുകൾക്ക് ശേഷിയില്ലാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇരിക്കാൻ കുറച്ച് പ്രയാസമായി തോന്നി. എങ്കിലും ഞാൻ അത് കാര്യമായി എടുത്തില്ല.

കോട മഞ്ഞ് നിറഞ്ഞത് കൊണ്ട് തന്നെ അളിയന് വണ്ടിയോടിക്കുമ്പോൾ ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവപ്പെടാൻ തുടങ്ങി. യാത്രയിൽ ഇടക്കിടെ വണ്ടിയുടെ ഗ്ലാസ് കഴുകേണ്ടതായി വന്നു. എനിക്കെന്തൊ ക്ഷീണമനുഭവപ്പെടാൻ തുടങ്ങി. മെല്ലെ ഉമ്മാമയുടെ മടിയിൽ തല ചായ്ച്ചു. അത് ഒരു ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴിതെളിയിച്ചു.പിന്നെ ആ ഉറക്കമുണർന്നത് ഏകദേശം ചുരം എത്താറായപ്പോഴാണ്. അപ്പോഴേക്കും സമയം ആറ് മണിയാവാറായിരുന്നു.പിന്നെ ഞാൻ റോഡിലുള്ള ആളുകളെയും മറ്റും നോക്കി അങ്ങനെ ഇരുന്നു. എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് സ്കൂളും അധ്യാപകരും സുഹൃത്തുക്കളുമെല്ലാം ഓടിയെത്തി.

വാരാമ്പറ്റ ഗവൺമെന്റ് ഹൈസ്കൂൾ.സ്കൂളിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലായി നിറഞ് നിൽക്കുന്ന പച്ച പാടം. സ്കൂളിന്റെ കവാടത്തിന്റെ ഇരു വശങ്ങളിലും തളിർത്ത് നിൽക്കുന്ന മരങ്ങൾ.സ്നേഹനിദികളായ അദ്ധ്യാപകർ...... എല്ലാത്തിനും കൂടെ നിൽക്കുന്ന എൻ്റെ സുഹൃത്തുക്കൾ.......പരീക്ഷ ആവാറായി.... ഞാൻ എങ്ങനെ പോകും. കോഴിക്കോട് എത്തുന്നത് വരെ ഇങ്ങനെ ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചു.........

കാറ് കോളേജിന്റെ മുറ്റത്തേക്ക്.. നീണ്ട് നിവർന്ന് കിടക്കുന്ന കോളേജ്.ആളും ബഹളവും നിറഞ അന്തരീക്ഷം. കാണുമ്പോൾ തന്നെ പേടിയാകുന്നു. ഇനി എത്ര നാൾ ഇവിടെ കഴിയണം.ഒന്നും മനസ്സിലാകുന്നില്ല. ഉപ്പ പറഞ്ഞു. നിങ്ങൾ കുറച്ച് സമയം കാറിൽ ഇരിക്ക്. ഞാൻ പോയി ഒ.പി ഒക്കെ നോക്കി അന്യേഷിച്ചിട്ട് വരാം.എന്റെ വീടിനടുത്തുള്ള ഒരു കിഡ്നി രോഗി ഇവിടെയുണ്ട്. അവരോട് ഒപ്പമുള്ള ആളോട് ഷീട്ട് എടുത്ത് വെക്കാൻ വേണ്ടി ഉപ്പ നേരെത്തെ തന്നെ വിളിച്ച് പറഞിരുന്നു. ഷീട്ടുമായി അബൂട്ടിക്ക ഉപ്പയുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.പിന്നെ അവര് എവിടയോ പോയി വീൽ ചെയറുമായി എന്റെടുത്തേക്ക് വന്നു.എന്നെ കാറിൽ നിന്നും ഇറക്കി വീൽ ചെയറിൽ ഇരുത്തി. കുറച്ച് സമയം വീൽ ചെയറിൽ ഇരുന്നു.സാധരണ ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമാണ്. ആംബുലൻസുകളുടെ ശബ്ദം കൊണ്ട് നിറഞിരിക്കുന്നു. ആംബുലൻസ് വരുന്നു. രോഗിയെ ഇറക്കി പെട്ടന്ന് തന്നെ തിരിച്ച് പോകുന്നു എല്ലാം ഒരു മിന്നൽ പോലെ......

ഇതിനിടയിൽ ഉമ്മ എന്നെ ഞെട്ടിപ്പിച്ച് കൊണ്ട് ഒരു കാര്യം പറഞു: ഇത് കേട്ടതും ഞാൻ ആകെ വേവലാതിയിലായി. ഞാൻ ഇക്കഴിഞ മഴയിൽ എന്റെ തൊട്ടപ്പുറത്തെ വീടിന്റെ മുറ്റത്ത് നടു അടിച്ച് വീണിരുന്നു. അതു കൊണ്ട് നടുവിന് നീര് വന്നിട്ടുണ്ട്. നീര് എടുത്ത് കളയണം.അതിന് ചെറിയ ഒരു സർജറി വേണം. എന്നിൽ നിന്നും ഇത്‌ വരെ മറച്ച് വച്ച സത്യം ഞാനറിഞ്ഞു. പടച്ചവനേ.....തിരിച്ച് മറുപടി പറയാൻ എനിക്ക് വാക്കുകളില്ലായിരുന്നു. ഉമ്മയുടെ വാക്കുകൾ സമാധാനപ്പെടുത്തുന്നത് പോലെയാണെങ്കിൽ പോലും എനിക്ക് എന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് തീ കനലുകൾ വാരിയിടുന്നത് പോലെയാണ് തോന്നിയത്. ഇത് പറഞ് ഞങ്ങൾ നേരെ ഡോക്ടറുടെ ഒ.പിയിലേക്ക് പോയി. ജീവിതത്തിൽ ഇന്നാണ് ഞാൻ ആദ്യമായി മെഡിക്കൽ കോളേജിലേക്ക് കയറുന്നത്. വളരെ ആശങ്കയോടെയും ആകാംശയോടെയും വരാന്തയിലുള്ള രോഗികളെയും മറ്റും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. എന്നെക്കാൾ പ്രായം കുറവുള്ള ഒരു കുട്ടിയെ മാത്രമാണ് കാണാൻ കഴിഞത്. ആറാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുന്നു. സഫ എന്നാണ് പേര്.എന്റെ അതേ അവസ്ഥ. കാലുകൾ പെട്ടന്ന് തളർന്ന് പോയതാണ്. സർജറി കഴിഞതാണ്. എനിക്ക് വേണം എന്ന് പറഞ അതേ സർജറി.നട്ടെല്ലിന്...........

ഒരു മടിയും കൂടാടെ ഞാൻ എന്റെ മനസ്സിലുള്ള ഓരോ ചോദ്യചിഹ്നങ്ങളും അവൾക്ക് മുന്നിലേക്ക് നീട്ടി. വളരെ നല്ലരീതിയിൽ തന്നെ എനിക്കതിന് മറുപടി തരുകയും ചെയ്തു. ഞങ്ങളുടെ സംസാരത്തിനിടയിൽ സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല. ഇന്ന് ആദ്യമായി കണ്ടതാണെങ്കിൽ പോലും വളരെ കാലത്തെ മുൻ പരിചയം ഉള്ളത് പോലെ തോന്നി.

ഇതിനിടയിൽ മാമൻ വന്നിരുന്നു.

അപ്പഴേക്കും ഞങ്ങൾക്ക് ഡോക്ടറുടെ അടുക്കലേക്ക് പോവേണ്ട സമയമാവാറായിരുന്നു. ഞാനും ഉപ്പയും മാമനും റിസൽറ്റുമായി ഡോക്ട്ടറുടെ റൂമിലേക്ക് .....

ഡോക്ട്ടറെ കണ്ടതും എന്റെ പേടിയുടെ കാഠിന്യം വർദ്ദിക്കാൻ തുടങ്ങി ഡോക്ട്ടറുടെ സംസാരം കേട്ടപ്പോൾ പേടി പതിന്മടങ്ങായി.

എന്തന്നാൽ സംസാരം വളരെ ഗൗരവത്തോടെയും പേടിപെടുത്തു

ന്നത് പോലെയുമായിരുന്നു. ഡോക്ടർ എന്നെ കണ്ട ഷേശം രോഗിയെ പുറത്ത് കൊണ്ട് പോകൂ എന്ന് പറഞ്ഞു.ഇത് കേട്ടപോൾ സത്യം പറഞ്ഞാൽ നല്ല വിശമമായി.

ഞാനറിയാൻ പാടില്ലാത്ത എന്തോ ഒരു ചർച്ചക്ക് വേണ്ടിയായിരിക്കും എന്ന് എനിക്കുറപ്പായി.പിന്നെ ഞാൻ കരുതി സർജറി വേണം എന്ന് പറഞതല്ലേ അതങ്ങാനും പറയാനായിരിക്കും. എനിക്ക് വീണ്ടും നല്ല വേദന വരാൻ തുടങ്ങി.......

വേദനയായത് കൊണ്ട് തന്നെ അതികം ഇരുത്തിക്കണ്ട എന്ന് പറഞ് അഡ്മിറ്റിന്റെ കാര്യങ്ങൾ ഉപ്പ വേഗം പോയി ശരിയാക്കി.ഞങ്ങൾ വാർഡിലേക്ക് പോയി.പോകുന്ന വഴിയിലാകെ ആളുകൾ നിറഞ് നിൽക്കുന്നു. . ഇടത്തും വലത്തും. കുറെ രോഗികൾ പായ വിരിച്ച് നിലത്ത് കിടക്കുന്നു. ഞാൻ അപ്പോഴൊക്കെ വേദന കൊണ്ട് പുളയുകയാണ്. വാർഡ് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ഒരു ഞെട്ടൽ.Bed ഒഴിവില്ല. എന്നേയും കൂട്ടി ഞാൻ വരുമ്പോൾ കണ്ട വരാന്തയിലേക്ക് .....

ഞാൻ വേദനയായത് കൊണ്ട് തന്നെ നന്നായി കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആളുകളുടെ ശ്രദ്ധ എന്നിലേക്ക് കേന്ദ്രീകരിച്ചിരുന്നു. എനിക്ക് കിടക്കാൻ തീരെ കഴിയുന്നില്ല. എന്റെ വെപ്രാളവും കളിയും കണ്ട് ഒരു സിസ്റ്റർ വന്ന് കാര്യമന്യേഷിച്ചു.സിസ്റ്റർ പോയി കുറച്ച് സമയം കഴിഞ് തിരിച്ച് വന്നിട്ട് പറഞ്ഞു.Bed ഒഴിവുണ്ട്. കുട്ടിയേയും കൊണ്ട് വരൂ...... ഇത് കേൾക്കേണ്ട താമസം. എന്നെയും കൊണ്ട് പെട്ടന്ന് തന്നെ വാർഡിലേക്ക് പോയി. അവിടെ എത്തിയപ്പോൾ എനിക്ക് വല്ലാത്ത സങ്കടം തോന്നി. എന്നെ കിടത്താൻ വേണ്ടി പാവം ഒരു പ്രായമായ അമ്മൂമയെ ഒഴിവാക്കുകയാണ്. കണ്ണ് വരെ നന്നായി തുറക്കാത്ത എഴുന്നേൽക്കാൻ കഴിയാത്ത അമ്മൂമ. അങ്ങനെ അവരെ അവിടെ നിന്നും ഒഴിവാക്കി. ഞാൻ ആ Bed ലേക്ക്............

ഇൻഷാ അല്ലാഹ് തുടരാം

എന്നെ നിലത്ത് കിടത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ വിചാരിച്ചു Bed ലേക്ക് മാറിയാൽ വേദന കുറയും എന്ന്.എന്നാൽ Bed ലെത്തിയപ്പോഴും വേദനക്ക് മാറ്റമൊന്നുമുണ്ടായില്ല. ഉപ്പ ഇവിടെയുള്ള സിസ്റ്ററോഡ് കാര്യം പറഞ്ഞു.സിസ്റ്റർ പറഞ്ഞു: ഡോക്ടർ മരുന്ന് എഴുതി തരാതെ എനിക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല....

എന്റെ വാർഡിന്റെ മുമ്പിൽ ഒരു Icu ഉണ്ട്. അത് കൊണ്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു;വാർഡിൽ ഡോക്ടർമാർ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കുകയും ഓടുകയുമൊക്കെ ചെയ്യുന്നുണ്ട്‌.എനിക്ക് വേദന കൂടിയപ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ മുമ്പിലൂടെ പോകുന്ന ഒരു ഡോക്ടറെ വിളിച്ചു. എന്നിട്ട് പറഞു: സാറെ..... എനിക്ക് വല്ലാതെ നടുവേദനയാകുന്നു. ഡോക്ടർ പറഞു: അയ്യോ ഇത് ന്യൂറോ കേസ് അല്ലെ. ഞാനല്ല ഇതിന്റെ ആള്.നിങ്ങൾ സിസ്റ്ററോഡ് പറഞ് നോക്കൂ..... ഇതും പറഞ്ഞ് മൂപ്പര് പോയി.പിന്നെ കുറച്ച് സമയം കഴിഞപ്പോൾ ഒരു ഡോക്ടർ വന്നു. ഒരു പാവം ഡോക്ടർ. എന്നെ പരിശോധിച്ചു. സാറ് നേരെത്തെ പറഞ്ഞ ന്യൂറോളജിസ്റ്റ്... എന്നെ നോക്കേണ്ടിയിരുന്ന ഡോക്ടർ ഇതാണെന്ന് എനിക്കിപ്പോൾ മനസ്സിലായി.പിന്നെ കുറച്ച് സമയം കഴിഞ് സിസ്റ്റർ വന്ന് injection വെച്ചപ്പോൾ വേദനക്ക് അൽപ്പം ശമനം വന്നു. ചുറ്റുമുള്ള ആളുകൾ എന്നെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്നു എന്നത് വേദനയെക്കാൾ ഭയാനകമായിരുന്നു. കുറച്ച് സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ

വാർഡിലുള്ളവർ ഒരോരുത്തരായി വിവരമന്വേഷിക്കാനുള്ള വരവ് തുടങ്ങി. എനിക്ക് നന്നായി ദേഷ്യം വന്നെട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഞാൻ അത് പുറത്ത് കാണിക്കാതെ ഉള്ളിലൊതുക്കി.ഞാൻ വാർഡിലുള്ള രോഗികളെ ശ്രദ്ധിച്ചു;അവർക്കിടയിൽ എന്നെ പോലെ തന്നെ പ്രായാസകരമായ അവസ്ഥയിലുള്ള ഒരാളെ മാത്രമാണ് എനിക്ക് കാണാൻ കഴിഞത്. ഒരു അമ്മച്ചി.എന്നെ പോലെ തന്നെ അമ്മച്ചിയും കരയുകയാണ്. ഈ വാർഡിലുള്ള ആളുകളിൽ കരയുന്ന രണ്ട് ആളുകൾ മാത്രമാണ് ഉള്ളത്.15 വയസുള്ള ഞാനും 97 വയസുള്ള അമ്മച്ചിയും. എനിക്ക് എന്റെ വേദനയെക്കാൾ സങ്കടം തോന്നിയത് അമ്മച്ചിയുടെ വേദന കണ്ടപ്പോഴാണ്.

അതിനൊരു കാരണവുമുണ്ടായിരുന്നു.

പുറത്ത് ഇരുട്ടായെങ്കിലും ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ അകത്ത് നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത് വെളിച്ചമായിരുന്നു. എന്നെ മൂത്രമൊഴിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി കൊണ്ടുപോയി. But........ യൂറിൻ Block ആയി.പിന്നെ പോയി റ്റ്യൂബിട്ടു.....കാലും തളർന്നു, നടുവേദനയുമാകുന്നു, യൂറിൻ Block ആവുകയും ചെയ്തു. ഇനി എന്താണാവോ അടുത്തത്. ഒന്നും മനസിലാകുന്നില്ല.സമയം പോയതറിഞ്ഞെയില്ല. രാത്രിയിലുള്ള injection വെക്കാൻ ഒരു സിസ്റ്റർ വന്നു. എനിക്കെന്താ പറ്റിയത് എന്നൊക്കെ ചോദിച്ചറിഞ് സിസ്റ്റർ അടുത്ത രോഗിയുടെ അടുത്തേക്ക്‌ പോയി. കുറച്ച് സമയം കഴിഞപ്പോൾ വാർഡിലുള്ള ചില light ഒക്കെ സിസ്റ്റർ വന്ന് off ചെയ്തു.പിന്നെ എല്ലാവരും നിദ്രയിലേക്കാണ്ടു.......

injection വച്ചത് കൊണ്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു. വേദനയില്ലാതെ ഉറങ്ങാൻ കഴിഞു....

രാത്രിയിലും പാവം അമ്മച്ചി വേദന കൊണ്ട് കരയുകയാണ്.രാവിലെ ആയപ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ ഉമ്മാമയോട് അമ്മച്ചിക്കെന്താ പറ്റിയത് എന്ന് പോയി അന്വേഷിക്കാൻ പറഞു......

അപ്പഴേക്കും ഡോക്ടർ വന്നു.രാജീവ് ഡോക്ടർ.ഒറ്റക്കല്ല. ഒപ്പം ഇന്നലെ വന്ന ഡോക്ടറും വേറെ കുറെ ഡോക്ടർമാരും ഉണ്ടായിരുന്നു.രാജീവ് ഡോക്ടറോട് ഇന്നലെ വന്ന ഡോക്ടർ എന്തക്കയോ പറഞ് കൊടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ ഡോക്ടറുടെ പേര് എനിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു. എന്റെ സർജറിയെ പറ്റി അവർ ഒന്നും തന്നെ ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞില്ല. പിന്നെ ഉമ്മാമ അമ്മച്ചിയെ പോയി നോക്കി വന്നു. അമ്മച്ചി വീണതാണത്രേ ......

അമ്മച്ചിയോട് ഒപ്പമുള്ളത് അകന്ന ബന്ധത്തിലുള്ള ആരോ ആണ്. ശരീരമാകെ വെള്ളപാണ്ഡാൽ ചുറ്റപെട്ട അമ്മച്ചിയുടെ നിലവിളിക്ക് ഒരു മാറ്റവും വന്നിട്ടില്ല. ആകെ അമ്മച്ചി കരയാതിരിക്കുന്നത് എന്തങ്കിലും ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ മാത്രമാണ്. അമ്മച്ചിയെ അവർ നന്നായി പരിചരിക്കുന്നതിന് പകരം ചീത്തപറയുകയും ചിരിക്കുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഇത് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് ഭയങ്കര സങ്കടമായി. എനിക്ക് വല്ലാതെ വേദന വരുമ്പോൾ ഞാനമ്മച്ചിയെ നോക്കും.എന്നെക്കാൾ പ്രയാസത്തിലുള്ള അമ്മച്ചിയെ കാണുമ്പോൾ എന്റെ വേദനക്ക് അൽപ്പം ശമനം കിട്ടും. അമ്മച്ചിയുടെ വേദന കാണുമ്പോൾ എന്റെ വേദന ഒന്നുമല്ലന്ന് അറിയാതെതോന്നി പോകും. വാർഡിലുള്ള ചേച്ചിമാരും താത്താമാരുമൊക്കെ എന്റെടുത്ത് വന്ന് ഓരോന്ന് നേർച്ചയാക്കാനും മറ്റുമൊക്കെ പറഞ് തന്നു.കൂടാതെ പേടികണ്ട, ഒന്നുമുണ്ടാവില്ല, അങ്ങനയൊക്കെ പറഞ് തരുകയും ചെയ്തു .എനിക്ക് ഇന്ന് തീരെ കിടക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. കിടക്കുമ്പൊ ഭയങ്കര വേദനയാ .. ഇരിക്കുമ്പോൾ കുറച്ചൊരു സമാധാനമുണ്ട്.കാലുകൾ ഉമ്മ താഴേക്ക് തൂക്കിയിട്ട് തന്നു. ഇന്ന് മുഴുവനും ഇരുന്നു.രാത്രിയായപ്പോൾ കിടന്നു. നല്ല വേദനയുണ്ട്.injection കഴിഞു. വേദനക്ക് വലിയ മാറ്റമൊന്നും കണ്ടില്ല.കിടക്കാനാണ് തീരെ കഴിയാത്തത്.രാത്രി തീരെ ഉറങ്ങാൻ കഴിഞില്ല. വേദന കാരണം തിരിഞ് കിടക്കാൻ പോലും കഴിയാത്ത അവസ്ഥ. അഡ്മിറ്റായിട്ട് രണ്ട് ദിവസമായി.വേദനക്ക് കാര്യമായ മാറ്റമൊന്നും കാണാനായില്ല. സർജറിയുടെ കാര്യങ്ങളൊന്നും ഞാൻ കേൾക്കെ ഇത് വരെ ഡോക്ടർമാർ ഒന്നും മിണ്ടിയിട്ടുമില്ല.രാത്രിയെ തള്ളി നീക്കാൻ ഒരുപാട് കഷ്ട്പെട്ടു. എങ്ങനെയെങ്കിലും ഒന്ന് രാവിലെ ആയിരുന്നെങ്കിൽ.രാവിലെയാണ് ഡോക്ടർമാർ റൗൺസിന് വരുക. അപ്പോൾ വേദനയെ പറ്റി പറയാമെന്ന ചിന്തയായിരുന്നു എനിക്ക്. എന്നാൽ രാവിലെ അവർ വന്നപ്പോൾ ഞാൻ വേദനയെ പറ്റിയെല്ലാം പറഞ്ഞു. അവർ ഉപ്പയോട് എന്തോ പറയുന്നത് കേട്ടു. എന്താണ് എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല. ഉപ്പ ഞങ്ങളുടെ 'അടുത്തേക്ക് വളരെ വിഷമത്തോടെ വന്ന് പറഞ്ഞു: മോളെ....... സർജറി തിങ്കളാഴ്ചയാണ്. മനസ്സിൽ ഞാനൂഹിച്ചു.ഇന്ന് ശനി നാളെ ഞായർ മറ്റന്നാൾ എൻ്റെ സർജറി.ഉമ്മയുടെയും ഉമ്മാമയുടെയുമൊക്കെ കണ്ണ് നിറയാൻ തുടങ്ങി.പക്ഷെ എനിക്കെന്തോ കരച്ചില് വന്നില്ല. ചെറിയ കാര്യത്തിന് പോലും കരയുന്ന ഞാൻ ഈ വലിയ കാര്യം കേട്ടപ്പോൾ കരഞില്ല. പിന്നെ ഈ വേദന കാരണം എനിക്ക് സർജറിയെ പറ്റി ചിന്തിക്കാൻ സമയം കിട്ടിയില്ല എന്നതാണ് വാസ്തവം.പിന്നെ ഇന്ന് ഒരു വൈകുന്നേരമൊക്കെ ആയപ്പോൾ എൻ്റെ ഡോക്ടർ വന്നിട്ട് പറഞ്ഞു: സേഫ്റ്റി പിന്നുമെടുത്ത് എന്നെയും കൂട്ടി എക്സ്റ റൂമിലേക്ക് വരൂന്ന്'...... 4 പിന്ന് വാങ്ങണ്ടതിന് ഒരു പേക്കറ്റ് പിന്നുമായി ഉപ്പ വന്ന് ഞങ്ങൾ എക്സ്റേ റൂമിലേക്ക് പോയി. But ഡോക്ടർ ഞങ്ങളെ കാണാത്തത് കാരണം തിരികെ പോയിരുന്നു.പിന്നെ ഉപ്പ വാർഡിൽ പോയി ഡോക്ടറെയും കൂട്ടി തിരികെ വന്നു. വരുന്ന വഴിക്ക് ഡോക്ടറുടെ നമ്പർ ഉപ്പക്ക് കൊടുത്തു. ഡോക്ടർ വളരെ സൗമ്യമായ സംസാരത്തിനുടമയായിരുന്നു. എൻ്റെ എടുത്ത് വന്ന് എക്സ്റെ എടുത്ത് സർജറി ചെയ്യണ്ട സ്ഥലം പിന്ന് വച്ച് മാർക്ക് ചെയ്തു.പിന്നെ തിരിച്ച് വാർഡിലേക്ക്'........

എൻ്റെ കാലിലേക്ക് ഒരു ഷാളിൻ്റെ തുമ്പ് പോലും ഇടാൻ ഞാൻ അനുവദിച്ചില്ല. ഇന്ന് അത്രക്ക് വേദനയാണ്.ഞാൻ കിടക്കുന്ന കട്ടിൽ ആരെങ്കിലും ഒന്ന് തട്ടിയാൽ എൻ്റെ ദേഷ്യം അവരോട് തീർക്കാൻ തുടങ്ങി. പിന്നെ ഇന്ന് നിയാസ് സാറും ഗഫൂർ സാറും ഗസ്സാലി സാറും ജംഷാദ് സാറും സാജിറ ടീച്ചറുമൊക്കെ വന്നു. എൻ്റെ വേദന കാരണം സംസാരിക്കാൻ പോയിട്ട് ഒന്ന് നോക്കാൻ പോലും കഴിഞില്ല. സർജറി കഴിഞാൽ വേദന മാറും എന്ന് എന്നോട് നിയാസ്‌ സാറ് പറഞു.ഇത് കേട്ടപോൾ ഞാൻ വിചാരിച്ചു .ഇന്ന് തന്നെ സർജറി കഴിഞാൽ മതിയായിരുന്നു.പിന്നെ എൻ്റെ സർജറി കഴിയാതെ സ്കൂളിൽ തീരുമാനിച്ച് വച്ചിരുന്ന പഠനയാത്ര നടത്തുന്നില്ലെന്നും അവർ പറഞ്ഞു. ഇത് കേട്ടപ്പോൾ എനിക്ക് വല്ലാതെ സങ്കടമായി. എന്തെന്നാൽ പാത്താം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞാൽ സുഹ്യത്തുക്കളുമായി പിരിയും. അതിനു മുമ്പ് ഞങ്ങളൊന്നിച്ച് ഒരു യാത്ര പോവുക എന്നത് ഞങ്ങളുടെ എല്ലാവരുടെയും ആഗ്രഹമായിരുന്നു. But ഞങ്ങളിൽ മിക്ക ആളുകളെയും വിട്ടിരുന്നില്ല. എന്നെയടക്കം. ഒന്ന് രണ്ടാഴ്ച വീട്ടിൽ പോയി എല്ലാവരും കഴിയുന്നതും കരഞ്ഞ് തന്നെ പരിശ്രമിച്ച് നോക്കി. But ചീറ്റിപ്പോയി. പല പ്രാവിശ്യം ഓരോ കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് യാത്ര മുടങ്ങിയതാണ്.ഇന്നിതാ ഞാൻ കാരണവും. ഞാൻ സാറിനോട് പറഞിരുന്നു: സാറെ യാത്രയൊന്നും മുടക്കണ്ട നിങ്ങള് പോയിക്കോളൂ ... പക്ഷെ സാറ് പറഞ്ഞു: കുട്ടികളുടെ ഇഷ്ടപ്രകാരമാണ് പിന്നെ നീ ഇങ്ങനെ ഉള്ളപോൾ ഞങ്ങൾ എങ്ങനയാടോ സന്തോഷത്തോടെ പോവുക. ഇത്രയു സ്നേഹമുള്ള അധ്യാപകരായിരും സുഹൃത്തുക്കളുമായിരുന്നു വാരാമ്പറ്റ ഗവൺമെൻ്റ് ഹൈസ്കൂളിലേത്.പിന്നെ ഒരു വൈകുന്നേരമൊക്കെ ആയപ്പോൾ എൻ്റെ സ്കൂളിൻ്റെ എച്ച് .എം ജെയ്‌ സാറ് വിളിച്ചു. സാറ് എന്നോട് പറഞ് തന്ന ഒരോ വാക്കും എനിക്ക് ആത്മധൈര്യം തരുന്നതായിരുന്നു. എനിക്ക് സാറിൻ്റെ ആ ഒരു ഫോൺ കോൾ ആണ് പിന്നീട് ഒരു ആയുധമായി കിട്ടിയത്.പിന്നെ വേറെയും ആരൊക്കെയോ വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. ഉപ്പാൻ്റെ സുഹൃത്ത് റാഫി ഉസ്താദ് അങ്ങനെ പലരും. എനിക്ക് അവരെയൊന്നും ക്യത്യമായി ഓർമ്മയില്ല. ഇന്ന് എനിക്ക് വിഷമമുള്ള ഒരു സംഭവമുണ്ടായി. അമ്മച്ചിയെ സർജറിക്ക് വേണ്ടി കൊണ്ട് പോയി.അത്എന്നെ വല്ലാതെ തളർത്തി. എനിക്ക് കൂട്ടിനുള്ള ആള് പോയി. വൈകുന്നേരമായപ്പോൾ വേദന കൂടി.സിസ്റ്ററോട് ഉപ്പ പോയി കാര്യം പറഞ്ഞു.സി സ്റ്ററ് ഡോക്ടറെ വിളിച്ചു. injection വച്ചു. But വേദനക്ക് ഒരു മാറ്റവുമില്ല.സിസ്റ്ററെ വിളിക്കുന്നു .സിസ്റ്റർ ഡോക്ടെറെ വിളിക്കുന്നു.injection വെക്കുന്നു. ഇതിങ്ങനെ ആവർത്തിക്കുന്നു.വേദനക്ക് മാറ്റമേ ഇല്ല. ഒരു മൂന്നോ നാലോ injection എടുത്തപോൾ സിസ്റ്റർ എന്നോട് പറഞ്ഞു. മോളെ നിൻ്റെ കിഡ്നിവരെ അടിച്ച് പോകും ഇങ്ങനെ injection വച്ചാൽ .അത് കൊണ്ട് കുറച്ചൊക്കെ ക്ഷമിക്ക്. ഉപ്പാനോടും എന്തക്കയോപ്പറഞു.ഇത് കേട്ടപ്പോൾ എനിക്ക് പേടിയായി. എങ്കിലും വേദന കാരണം ഞാൻ വീണ്ടും കരഞു. അങ്ങനെ ഒരു രാത്രി ആറ് injection വച്ചു. അപ്പൊ വേദന നിന്നില്ലെങ്കിലും നല്ലവണ്ണം കുറവ് തോന്നി. ഞായറാഴ്ച ആയതറിഞേയില്ല.നാളെ എൻ്റെ സർജറിയാണ്. ഇന്ന് ഈ വാർഡിലുള്ളവർ ആദ്യമായി ഞാൻ ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടു. ചിരിച്ചത് കണ്ട് എല്ലാവർക്കും സന്തോഷമായി. സർജറി കഴിഞ് കിടക്കുന്ന ഒരു ചേച്ചി ഉമ്മയോട് പറഞ്ഞു : സമാധാനമായി...മോള് ഒന്ന് ചിരിച്ചു കണ്ടു.....

‌ ഇന്ന് ഉപ്പയുടെ പെങ്ങളെ മകൻ വന്നു. ജുനൈദ്. പിന്നെ മാമനും ഉമ്മാമയുടെ ആങ്ങള റഷീക്കയും വന്ന്ക്ക്.പറയാൻ വിട്ട് പോയി ഈ ദിവസങ്ങളിൽ ഞാൻ കാര്യമായി കഴിച്ച ഭക്ഷണം എന്ന് പറയാൻ റഷീക്ക വാങ്ങിച്ച് തന്ന മസാല ദോശയാണ്.പിന്നെ ഉപാവയുടെ അനിയൻ ഹംസക്ക. ഉപ്പയുടെ സഹോദരിയും ഭർത്താവും.... നാളെ സർജറി ആയത് കൊണ്ടാണ് അവരൊക്കെ വന്നത്. വൈകുന്നേരം ആയപ്പോൾ അനസ്തേഷ്യ ഡോക്ടർ വന്നു. എന്നെ സർജറിക്ക് വേണ്ടി മയക്കുന്നതിൽ എന്തങ്കിലും കുഴപ്പമുണ്ടൊ എന്ന് അറിയാൻ. ഉപ്പയോട് എനിക്കെന്താ പറ്റിയത് എന്ന് അന്വേഷിച്ചു.നിറഞ കണ്ണുകളോടെ ഉപ്പ മറുപടി പറഞു. ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു. പേടിക്കണ്ട. എൻ്റെ മകന് മൂന്ന് വയസ്സ് പ്രായമുള്ളപ്പോൾ ഇങ്ങനെ തളർന്നിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല. ധൈര്യമായിട്ടിരിക്കു......

പിന്നെ ഉപ്പ BIood റെഡിയാക്കാൻ വേണ്ടി പോയി. ആരുടെയൊക്കെ സഹായത്താൽ അതും കിട്ടി.എൻ്റെ രക്തത്തിലേക്ക് മറ്റൊരാളുടെ രക്തം കലരാൻ പോവുകയാണ് എന്നോർത്ത് ഞാൻ വല്ലാതെ വിഷമിച്ചു. എൻ്റെ ഡോക്ടർ വന്ന് ഉപ്പയോട് എന്തൊക്കയോ പറഞ്ഞു. എന്താണെന്ന് വെച്ചാൽ നാളെയാണ് എൻ്റെ സർജറി നാളെ ആദ്യത്തെ സർജറി എൻ്റെയാണ്. അപ്പോ വെള്ളയും വെള്ളയുമൊക്കെ ഇട്ട് മുടിയൊക്കെ ചീകി രാവിലെ തന്നെ ഒരുങ്ങി നിൽക്കണം. എനിക്ക് പേടിയുള്ള കാര്യമെന്തന്ന് വച്ചാൽ സർജറി റൂമിലേക്ക് ഒറ്റക്ക് പോവേണ്ടതാലോചിച്ചായിരുന്നു. ഉപ്പയോ ഉമ്മയോ ഒപ്പം വന്നിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് അറിയാതെ ചിന്തിച്ചുപോയി. പിന്നെ ഈ ദിവസം കഴിഞ്ഞ് പോയത് ഞാനറിഞ്ഞില്ല.

രാവിലെ ഉമ്മ എന്നെ തട്ടിയുണർത്തിയപ്പോഴാണ് ഞാൻ ഉറക്കമുണർന്നത്. ഉപ്പ പുതിയ വെള്ള മുണ്ടും ബ്ലൗസുമായി വന്നു. അങ്ങനെ എന്നെ സർജറി റൂമിലേക്ക് കൊണ്ടു പോകേണ്ട എല്ലാ ഒരുക്കവും കഴിഞ്ഞു. എനിക്ക് പച്ചവെളളം പോലും രാത്രി പന്ത്രണ്ട് മണിക്ക് ശേഷം തരരുത് എന്ന് പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് ഒന്നും തന്നില്ല. അങ്ങനെ ഡോക്ടർ വന്നു. എന്നെയും കൊണ്ട് വരൂ എന്ന് പറഞ്ഞു. ആദ്യമായി ഞാനങ്ങനെ ട്രോളിയിലേക്ക്...

അങ്ങനെ വാർഡിൽ നിന്നും ഞാനിറങ്ങി. ഒരു സർജറി കഴിഞ്ഞ് മുൻ പരിചയമുള്ള എൻ്റെ മാമൻ പോകുന്ന വഴിക്ക് എന്നോട് പറഞ്ഞു. കുഞ്ഞോളെ..... നിന്നെ ഇവിടുന്ന് കൊണ്ട് പോയ ഉടനെ സർജറിക്ക് വേണ്ടി കയറ്റില്ല. കുറച്ച് സമയമൊക്കെ എടുക്കും. ടെൻഷൻ ആവരുത്. അങ്ങനെ ഒരാളെ ആദ്യമായി ഗൾഫിലൊക്കെ പറഞ്ഞ് അയക്കുന്നത് പോലെ എല്ലാരുടെയും കണ്ണൊക്കെ നിറഞ്ഞ് മുത്തമൊക്കെ തന്ന് അങ്ങനെ ഒരു കാക്ക വന്ന് ട്രോളി പിടിച്ച് ഞാനുമായി ഓപ്പറേഷൻ വാർഡിലേക്ക്.......

എന്നെയും കൊണ്ടയാൾ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി.ഏകാന്തമായ ആ വരാന്തയിൽ ഒരു വശത്തായിട്ട് എൻ്റെ ട്രോളിയെ പാർക്ക് ചെയ്ത് ഒരു വാക്ക് പോലും മിണ്ടാതെ അയാൾ എങ്ങോട്ടോ പോയി. കുറച്ച് സമയം കഴിഞപ്പോൾ എൻ്റെ മാമൻ പറഞ വാക്കുകൾ എൻ്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തി.പെട്ടെന്ന് ഒന്നും സർജറിക്ക് വേണ്ടി കേറ്റില്ലാന്ന് പറഞത്. ആരെയും കാണാനില്ല. ഒരു റൂമിൽ പോലും ഒറ്റക്ക് നിൽക്കാൻ എനിക്ക് പേടിയാണ്.

ഇപ്പഴിതാ ആരുമില്ലാത്ത ഏകാന്തമായ വരാന്തയിൽ കാലുകൾക്ക് പോലും സ്വാധീനമില്ലാത്ത എന്നെ തനിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നു.

പതിയെ പതിയെ ആളനക്കമുണ്ടാവാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അടിച്ച് വാരുന്ന ചേച്ചിമാരെയും ചേട്ടന്മാരെയും കാണുന്നുണ്ട്. എൻ്റെ ഡോക്ടർ ഒഴികെയുള്ള പല ഡോക്ടർമാരും സർജറി സമയത്ത് ഇടുന്ന മാസ്ക്ക് ഒക്കെ ഇട്ട് പരക്കെ നടക്കുന്നത് കാണുന്നുണ്ട്. പക്ഷെ ആരും എന്നെ ഒന്ന് നോക്കുക പോലും ചെയ്യുന്നില്ല. അപ്പഴാണ് ഞാനൊരു കാഴ്ചകണ്ടത്. കുറെ സ്ത്രീകൾ (സർജറിക്ക് തയാറായി വന്നിരിക്കുന്നു.ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി കൊയ്ത്തിന് പോകുന്നത് പോലെ.... എൻ്റെ മുമ്പിലൂടെ നടന്ന് നീങ്ങി.പിന്നെ കുറച്ച് കഴിഞപ്പോൾ എന്നെ പോലെ ട്രോളിയിലുള്ള ഒന്ന് രണ്ടാളെ ഈ വരാന്തയിൽ കൊണ്ട് വന്നിട്ടുണ്ട്.

ഒരു ഡോക്ടർ പോലും എന്നെ തിരിഞ് നോക്കുന്നില്ല എന്നത് എനിക്ക് വിഷമമുണ്ടാക്കുന്ന ഒരു കാര്യമായിരുന്നു. എൻ്റെ ഡോക്ടറെയാണെങ്കിൽ കാണുന്നുമില്ല. എൻ്റെടുത്ത് ഒരു ഡോക്ടർ വന്നു. അപ്പൊ എനിക്ക് സമാധാനമായി. പേര് ചോദിച്ചു. എന്നിട്ട് പോയി.പേര് മാത്രമാണ് ചോദിച്ചെതെങ്കിൽ പോലും എനിക്ക് വളരെ സന്തോഷമായി.ഇത്രയും സമയം ഇവിടെ നിന്നിട്ട് ഒരാളെങ്കിലും എൻ്റെടുത്ത് വന്നല്ലോ എന്നാലോചിച്ച് ........

കുറെ സമയം അങ്ങനെ നീണ്ടുപോയി. ആദ്യത്തെ സർജറി എൻ്റതാണ് എന്ന് പറഞിട്ട് ഈ അവസ്ഥ ഇനി ഒരു ഏഴാമത്തെ എട്ടാമത്തെ ആളുകളെയൊക്കെ അവസ്ഥ എന്തായിരിക്കും. ഏറെ നേരത്തെ കാത്തിരിപ്പിന് ശേഷം എൻ്റെ ഡോക്ടർ എൻ്റെടുത്ത് വന്നു. എന്നും കാണുന്നതിലും വ്യത്യസ്മായ വേഷത്തിൽ.എൻ്റടുത്ത് വന്ന് മുബഷിറാന്ന് ഒരു വിളി.പിന്നെ എൻ്റെ MRI സ്കാനിങ്ങ് റിസൾട്ട് നോക്കി പിന്നെ സാറ് എന്നെയും കൂട്ടി തൊട്ടടുത്തുള്ള സർജറി റൂമിലേക്ക്‌...... റൂമ് കണ്ടതും ശ്യാസമൊന്ന് നിലച്ചത് പോലെ. എൻ്റെ കാലിന് ബലമുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിൽ ഒരു പക്ഷെ ഞാൻ ഇറങ്ങി ഓടിയിട്ടുണ്ടായിരിക്കും. തൊണ്ട എന്തോ ഇടറുന്നത് പോലെ തോന്നി. ശ രീരമാകെ കുഴയുന്നത് പോലെ. വല്ലാത്ത ഒരു അവസ്ഥ.

ഇവിടെ വേറെയും കുറെ ഡോക്ടർമാരുണ്ട്. എനിക്ക് ഒന്നുറക്കെ കരയണമെന്ന് ഉണ്ടായിരുന്നു.പിന്നെ ഞാൻ വിചാരിച്ചു വരുന്നിടത്ത് വച്ച് കാണാം. ഇനിയെന്ത് ?അടുത്തതായി എന്ത് ചെയ്യും എന്ന ചോദ്യചിഹ്നം മനസ് ചോദിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എനിക്ക് കേൾക്കാമായിരുന്നു.

എന്നെ ട്രോളിയിൽ നിന്നും സർജറി ചെയ്യാൻ പോകുന്ന സാധനത്തിലേക്ക് അവർ മാറ്റി കിടത്തി. എൻ്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് എന്തൊക്കയോ കുത്തിവച്ചു. മുഖത്ത് ഓക്സിജൻ മാസ്ക് വച്ചു. എൻ്റെ ഹ്യദയമിടിപ്പ് ഞാനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.പിന്നെ ഡോക്ടർ എന്റെ കയ്യിൽ ഒരു ഇഞ്ചക്ഷൻ എടുത്തു.എന്നിട്ട് ഡോക്ടറുടെ കയ്യിലുള്ള സാധനം അമർത്താൻ തുടങ്ങി. എന്നോട് പറഞ്ഞു: പേടിക്കണ്ട മോളെ.... കണ്ണടച്ചോളൂ..... അതിന് മുമ്പ് എൻ്റെ തലയുടെ മുകളിലുള്ള ഒരു പ്രത്യേകതരം ബൾബ് എനിക്ക് നേരെ താഴ്തിവച്ചു.പിന്നെ ഞാൻ കണ്ണടച്ചു......................

കണ്ണ് തുറന്നപ്പോൾ ഞാനെവിടയോ ആണുള്ളത്.വ്യക്തമായി ഒന്നും കാണാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. കാണുന്നത് എല്ലാം രണ്ടെണ്ണമായിട്ടാണ്. തൊണ്ട വല്ലാതെ വരണ്ടിട്ടുണ്ട്. അതിശക്തമായ ദാഹമുണ്ട്.കണ്ണ് കുറച്ചൊന്ന് ശരിയായി വരുന്നുണ്ട്. എൻ്റെ സർജറികഴിഞ്ഞോ...? അറിയില്ല. ഞാനാദ്യം കിടന്ന വരാന്തയിലാണെന്നെനിക്ക് പിന്നീട് മനസ്സിലായി.എൻ്റെടുത്ത് കൂടെ ഒരു അടിച്ചുവാരുന്ന ചേച്ചി പോകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ ചേച്ചിയെ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു : ചേച്ചി സമയം എത്രയായി ? അപ്പോ പറഞ്ഞു : 12:45 ആയി. വെളുപ്പിന് 6 മണിക്ക് വന്നതാണ് ഞാൻ ഇപ്പൊ 12:45 ആയി. സർജറി കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവുമെന്ന് മനസ്സിൽ ഊഹിച്ചു. സംശയം വേണ്ടെന്ന് കരുതി ഞാൻ ചേച്ചിയോട് ചോദിച്ചു. എൻ്റെ സർജറി കഴിഞ്ഞോ..? അതൊക്കെ എപ്പഴോ കഴിഞ്ഞു എന്ന് എനിക്ക് മറുപടിയും കിട്ടി. ഒരിറ്റു വെള്ളത്തിന് വേണ്ടി ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ ഇപ്പൊ കുടിക്കാൻ പറ്റില്ലെന്ന വിഷമകരമായ മറുപടിയാണ് തന്നത്.

കുറച്ച് സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ എൻ്റെ ട്രോളി മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. എന്നെയും കൊണ്ടയാൾ പുറത്തേക്ക്.......

എന്നെ കണ്ട സന്തോഷത്തിൽ ഉപ്പയും ഉമ്മയുമൊക്കെ ഓടി വന്ന് എൻ്റെ അരികിലെത്തി.മോളെ എന്നൊരു വിളി.എനിക്ക് കുറച്ച് വെള്ളം തരുമോ? എന്ന് ചോദിച്ചു. അയാൾ എന്നെയും കൊണ്ട് ICU വിലേക്ക്.......

ഇവിടെ എനിക്ക് കൂട്ടിന് മൂന്ന് മാലാഘമാരും പിന്നെ എന്നെ പോലെയുള്ള മൂന്ന് രോഗികളുമുണ്ട്. എനിക്ക് വെളളം കൊടുക്കട്ടെ എന്ന് ഉമ്മ ഒരു മാലാഘയോട് ചോദിച്ചു: ഇപ്പോൾ പറ്റില്ല. പുറത്ത് പോയ്ക്കോളൂ... ആവശ്യമുള്ളപ്പോൾ വിളിക്കാം എന്ന് പറഞ് ഉമ്മയെയൊക്കെ പുറത്താക്കി.

എന്നോട് ഒരു മാലാഘ പേര് ചോദിച്ചു.ഞാൻ പേര് പറഞശേഷം അവരോട് എന്റെ ഡിസ്ചാർജ് എപ്പഴാ എന്ന് ചോദിച്ചു. അപ്പൊ ഇവിടെയുള്ള എല്ലാവരും ചിരിച്ചു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു: അതൊന്നും ഇപ്പ ചിന്തിക്കണ്ട ട്ടോ....

ഞാൻ യഥാർത ദാഹം എന്നത് എന്താണെന്ന് അറിയാൻ തുടങ്ങി. പടച്ചവൻ തന്ന വലിയ ഒരു അനുഗ്രഹമാണ് ജലം. അത് മനസ്സിലാക്കാതെ നാം വെള്ളം പാഴാക്കുന്നു.

യഥാർത ദാഹവും വെള്ളം കിട്ടാത്ത അവസ്ഥയും അറിയാത്തത് കൊണ്ടാണ് മനുഷ്യൻ ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത്.ഇന്ന് വരെ യാഥാർതത്തിൽ ഒരിറ്റ് വെള്ളത്തിൻ്റെ ഉപകാരം എല്ലാവരെയും പോലെ തന്നെ ഞാനും മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നില്ല. എന്നാൽ ഇന്ന് ഞാനറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എന്താണ് ഒരു തുള്ളി ജലത്തിൻ്റെ വില.......

ഞാൻ ചോദിച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചപ്പോൾ ഉമ്മയോട് കുറച്ച് വെള്ളം കൊടുത്തോളൂ എന്ന് പറഞ്ഞു. ഉമ്മ തന്ന ആ വെള്ളം ആ സമയത്ത് എനിക്ക് ഹൗളുൽ കൗസർ പോലെയായിട്ടാണ് തോന്നിയത്.ഞാൻ പാഴാക്കിയ ഒരു തുള്ളി വെള്ളത്തിൻ്റെ പേരിൽ പോലും ഞാൻ ഇന്ന് അല്ലാഹുവിനോട് ആത്മാർഥമായി എനിക്ക് പൊറുത്ത് തരാൻ വേണ്ടി ദുആ ചെയ്തു.എന്റെ തൊട്ടപ്പുറത്ത് കിടക്കുന്നയാളെ ഞാൻ നോക്കി. ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടി. അയാളുടെ തലയ്ക്ക് സർജറി കഴിഞതാണ്. എന്നിട്ട് തലയിൽ ഒരു പൈപ്പിട്ടിട്ടുണ്ട്. അതിലൂടെ ഒരു സാധനത്തിലേക്ക് രക്തം വരുന്നു.പടച്ചവൻ എനിക്കീ അവസ്ഥ തന്നില്ലന്ന് കരുതി ഞാൻ അല്ലാഹുവിനോട് നന്ദി പറഞ്ഞു.

അവർ നിശ്ചയിച്ച സമയങ്ങളിൽ ഉമ്മ വന്ന് എന്തെങ്കിലും തരും പോകും. അതികസമയമൊന്നും ഉമ്മയെ നിൽക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ല.രാത്രി സമയമായി. നടുവേദന ഒട്ടും ഇല്ല എന്നതിൽ എനിക്ക് വളരെ സന്തോഷമുണ്ടായിരുന്നു.

എനിക്ക് നല്ല ക്ഷീണമുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ നിദ്രയിലേക്കാണ്ടു.....

പെട്ടന്ന്....

മുബഷിറാ..... വിരലനക്കികെ, വിരലനക്കിക്കെ..... ഞാൻ ഞെട്ടിയുണർന്നു. ആരാണെന്ന് നോക്കിയപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്. എന്റെ ഡോക്ടർ.വിരലുകൾ അനക്കമുണ്ട് എന്ന് പറയിപ്പിക്കാനാണെന്ന് തോന്നുന്നു.മെല്ലെ ഒന്ന് താഴോട്ട്. അത്രമാത്രം.പിന്നെ സാറ് എന്റെ കാലിൽ ബാൻഡേജ് കെട്ടാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ മനസിൽ സർജറി കഴിഞ്ഞാൽ കാല് ശരിയാകും എന്നായിരുന്നു.പക്ഷെ എനിക്ക് തെറ്റി.കാലുകൾക്ക് ഒരംശം മാറ്റം സംഭവിക്കുന്നതിന് പകരമായി ഉള്ള അനക്കം നിൽക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. ഞാനൊന്ന് തൊണ്ട അനക്കിയാൽ അപ്പോൾ തന്നെ മാലാഘമാർ ചോദിക്കും.എന്താ ... വെള്ളം വേണോ, വേദനയുണ്ടൊ എന്നൊക്കെ.അത്രയ്ക്കും ശ്രദ്ധയും കരുതലുമായിരുന്നു ഇവിടെയുള്ള മാലാഘമാർക്ക്.

പിന്നെ ഡോക്ടറുടെ പേര് ഈ മാലാഘമാരുടെ സംസാരത്തിൽ നിന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി ട്ടോ....

Dr. ആദർഷ്

പിന്നെ ആദർഷ് ഡോക്ടർ എന്നെ ഇടക്കിടെ ।cu വിൽ വന്ന് നോക്കിയിരുന്നു.ഇവിടെയുള്ള ഒരു മാലാഘ വന്ന് എന്റെ കയ്യിൽ 20/1/2020 എന്ന സ്റ്റിക്കർ പതിപ്പിച്ചു.

സർജറി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ആരുടെയും മനസിൽ ഭയപെടുത്തുന്ന കാഴ്ചകളാണ് എന്നാൽ പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല ട്ടോ ഒന്ന് കണ്ണടച്ച് കിടന്ന് കൊടുത്താൽ മതി.കണ്ണടക്കാനുള്ള പണി ഡോക്ടർമാര് ചെയ്‌തോളും.

ഞാൻ ഉറങ്ങുന്നതിനിടയിൽ ഒന്ന് ഉറക്കമുണർന്നാൽ പോലും അവിടുന്ന് മാലാഘമാരുടെ ചോദ്യം വരും. എന്താടോ ഉറക്കമില്ല. എന്നൊക്കെ.അവരെന്നോട് കൂടുതൽ സമയവും എന്നോട് സംസാരിച്ചെത് കൊണ്ടാണെന്ന് തോന്നുന്നു. സമയം പോയതറിഞേയില്ല.രാവിലെ ഉമ്മ വന്നപ്പോൾ പറഞ്ഞു: നിന്നെ കാണാൻ ഇന്നലെ മനോജ് സാറും രോഷ്നി ടീച്ചറുമൊക്കെ വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. But ഇങ്ങോട്ട് കയറാൻ സമ്മതിക്കാത്തത് കൊണ്ട് അവർ മടങ്ങി പോയി. എനിക്ക് ഉമ്മ കൊണ്ട് തരുന്ന വെള്ളവും പിന്നെ ഓട്സ് പോലെയുള്ള സാധനങ്ങളുമൊക്കെയാണ്.

ഇതൊന്നും എനിക്ക് സ്വന്തം ഇരുന്ന് കഴിക്കാൻ കഴിഞിരുന്നില്ല. ഇവിടെയുള്ള കട്ടിൽ ഉയർത്താനും താഴ്താനും പറ്റുന്നതായിരുന്നു.ഉമ്മ വരുമ്പോൾ ഏതെങ്കിലും മാലാഘ വന്ന് പൊക്കി തരും. ഉമ്മ പോയാൽ താഴ്തി തരും.

ഒരു രോഗിയെ എങ്ങനെ പരിചരിക്കണമെന്ന് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു ഇവിടെയുള്ള മൂന്ന് മാലാഘമാർക്കും.

അടിച്ചുവാരുന്ന ചേച്ചി വന്ന് ഇവിടെയുള്ള കട്ടിലിന്റെ പിടിവരെ നന്നായി തുടച്ച് വ്യത്തിയാക്കി പോകും.

ഇന്നേക്ക് രണ്ട് ദിവസമായി ഞാൻ ।cu വിൽ കിടക്കുന്നു.ഇതിനിടയിൽ ഒരൊറ്റ പ്രാവിശ്യം ആണ് ഉപ്പയെ കാണാനായത്.ഇന്ന് എന്നെ ഇവിടെ നിന്ന് മാറ്റും. മാറ്റാനുള്ള സമയമായത് കൊണ്ട് ഒന്നുമല്ല. ഏതോ സീരിയേസ് രോഗി വന്നിട്ടുണ്ട്. ആദർഷ് ഡോക്ടർ ഒരു തരം ശോക്സുമായി വന്നു. ഞാൻ ഇന്ന് വരെ കണ്ടെതിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തമാണ്. ഏകദേശം മുട്ടിന് മുകളിൽ വരെ എത്തും. ഡോക്ടറെനിക്ക് ഷോക്സിട്ടു തന്നു. തനി വെള്ള നിറമാണ്. ഒടുക്കത്ത tight ആണ്. എനിക്ക് tight ആണെന്ന് കാലിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോഴാണ് മനസിലായത്.

ഉപ്പ ട്രോളിയുമായി വന്നു. ഞാൻ മാലാഘമാരോട് യാത്ര പറഞ്ഞു.എല്ലാം ശരിയാകും എന്ന ആശംസ വാക്കുകൾ എന്നോട് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ ആരൊക്കയോ ചേർന്ന് എന്നെ ട്രോളിയിലേക്ക് മാറ്റി.പിന്നെ പുറത്തേക്ക്. Icu വിന്റെ വാതിലിന് പുറത്ത് എത്തിയപ്പോഴാണ് ചൂടിന്റെ കാഠിന്യം അറിയാൻ തുടങ്ങിയത്.അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ വീണ്ടും ഒരു വാർഡിലേക്ക് ........