പലരും എനിക്കിന്ന് ജന്മദിനം നേരുന്നു. സന്തോഷമുണ്ട്. 62 വയസായി എന്നൊക്കെ പറയുമ്പോള്‍, അതൊരു വലിയ പറച്ചിലാണ്. എന്റെ ചെറിയ ജീവിതത്തിന്റെ വലിയ ഭൂതക്കണ്ണാടി. ഓരോ ജന്മനാളും വയസാകുന്നതിന്റെ മണിയടിയാണ്. പേടിപ്പെടുത്തലാണ്.

പ്രിയരെ , ഞാന്‍ ജന്മദിനമൊന്നും ആഘോഷിക്കാറില്ല. ഇന്നോളം ഒരു മെഴുകുതിരിയും ഊതിക്കെടുത്തിയിട്ടില്ല. ഞാനെന്തിന് വെറുതെ വെളിച്ചത്തുനിന്നും ഇരുട്ടിലേക്ക് പോകണം ? അങ്ങനെയൊരു ചുറ്റുപാടിലല്ല വളര്‍ന്നത്. മാത്രമല്ല , ' എപ്പോഴാണ് ഇതൊന്നു വളരല് ' എന്ന് മക്കള്‍പോലും ചോദിക്കുന്നു. കാരണം , ഞാനവര്‍ക്ക് കൊച്ചുകുട്ടിയാണ്. കുട്ടിത്തരങ്ങളും പൊട്ടത്തരങ്ങളും കൂടെ കൊണ്ടുനടക്കുന്ന ഒരു മുതിര്‍ന്ന കുട്ടി. എന്റെ ശീലങ്ങള്‍ക്ക് മാറ്റമില്ല. എത്ര വയസായാലും , മൂത്തുനരച്ചാലും...
എല്ലാവരുടെ ആശംസകള്‍ക്കും നന്ദി പറയുന്നു. സുഖസന്തോഷങ്ങള്‍ നേരുന്നു.

'ഞാന്‍ കണ്ടു...ഞാന്‍ കണ്ടു...' എന്ന് വിളിച്ചുപറഞ്ഞു നടക്കുന്ന ഒരാളുണ്ടായിരുന്നു.
മരിക്കുന്നതുവരെ എന്താണ് അയാള്‍ കണ്ടതെന്ന് ആര്‍ക്കുമറിയില്ല. അതാരോടും അയാള്‍ പറഞ്ഞിട്ടുമില്ല. അയാളുടെ കാലശേഷമാണ് കണ്ട കാഴ്ചയുമായി നാട്ടുകാര്‍ രംഗത്തുവന്നത്. അവര്‍ക്കു പറയാന്‍ എമ്പാടും ഉപകഥകളു ം വ്യാഖ്യാനങ്ങളുമു ണ്ട്.

കാലാവസ്ഥനോക്കി ഇക്കുറി മണ്ണാങ്കട്ടയും കരിയിലയും പോയത് അജ്മീറിലേക്കാണ്. കാറ്റും മഴയും വരുംമുന്‍ പ്് വേളാങ്കണ്ണിയിലും കാശിയിലും ഒന്ന് കയറണം. എന്നാല്‍ ഒന്നും നടന്നില്ല. നിനച്ചിരിക്കാതെ ഒരര്‍ധരാത്രി രണ്ടിനെയും അസാധുവാക്കി.

പ്രശസ്തിയുടെ അത്യുന്നതങ്ങളില്‍ നില്‍ക്കുന്ന
എഴുത്തുകാരന്‍ പറഞ്ഞു;
' എഴുത്തില്‍ ഞാന്‍ വഴിതെറ്റിയാണ് വന്നത്......'
ഏതൊക്കെ വഴിയിലൂടെ നടന്നിട്ടും, എഴുതിയിട്ടും
എന്റെ വഴി ഒന്ന് തെറ്റുന്നില്ലല്ലോ,
അക്ഷരം തെറ്റുന്നതല്ലാതെ.

വാട്‌സാപ്പില്‍ ഒരു പുതിയ ഗ്രൂപ്പില്‍ എന്നെ ആഡ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ആരാണെന്നു എനിക്കറിയില്ല. അവരോടു ചോദിച്ചു. ഇതേതു ഗ്രൂപ്പാണ്? ഇതില്‍ ജാതി ഉണ്ടോ? മതമുണ്ടോ? രാഷ്ട്ട്രീയമുണ്ടോ?
നിറമുണ്ടോ? വര്‍ഗീയമുണ്ടോ ?
ഇതൊക്കെ എനിക്ക് വേണം. എങ്കിലേ ഞാന്‍ ചോറുണ്ണൂ. അമ്പിളിമാമനെ കാണിച്ചു എന്നെ പറ്റിക്കരുത്.

മഴയെ പ്രണയിച്ച ഞാന്‍ എന്റെ പ്രാവാസ ജീവിതത്തില്‍ അതിനെ വെറുത്തതും മറ്റൊരു കഥ. കവിതയില്‍ മഴ പെയ്തുതിമിര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഒരുകാലത്ത് ജീവിത കഥയില്‍ പെരുമഴ നനഞ്ഞു വിറക്കുകയായിരുന്നു.
വര്‍ഷത്തില്‍ രണ്ടോമൂന്നോ തവണ പെയ്‌തേക്കാവുന്ന ആ മഴക്കാലമാകും മരുഭൂമിയിലെ എന്റെ മഹാ ദാരിദ്ര്യം.

അതിപുരാതനമായ ഒരു വില്ലയിലാണ് ഞാനും കുടുംബവും താമസിച്ചത്. മുകളില്‍ പ്ലാസ്റ്റിക് ഷീറ്റ് വിരിച്ചാലും മഴ തുളഞ്ഞുവന്നു വീടകം ആക്രമിക്കും. അപ്പോള്‍ ഉറങ്ങുന്ന രണ്ടുവയസുള്ള മകനെ നനഞ്ഞ കിടക്കയില്‍നിന്നും പുതപ്പില്‍നിന്നും ഭാര്യ മാറ്റിക്കിടത്തുന്നുണ്ടാകും... കണ്ണ് നനയുന്നുണ്ടാകും.
പിന്നീട് ഫഌറ്റ് ജീവിതത്തിലേക്ക് മാറിയപ്പോള്‍ അത്തരമൊരു മഴ പെയ്തില്ല. ഭയപ്പാടോടെ ആകാശത്തേക്ക് നോക്കിയുമില്ല.
ഇതൊക്കെ ഞാന്‍ എഴുതാത്ത കഥയാണ്.

പുസ്തക മേളയില്‍ പു സ്തകമെടുത്തു ഒരാള്‍ കുലുക്കുന്നതു കണ്ടു.
അയാള്‍ തേങ്ങക്കച്ചവടക്കാരനാ ണത്രെ. എന്തും കുലുക്കിയേ വാങ്ങൂ.

കാവ്യോത്സവത്തിനു എനിക്കും കിട്ടി ഒരു തോള്‍സഞ്ചി. ഞാനതുംതൂക്കി അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നു. ആരും ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. ആള്‍ക്കൂട്ടം കവികളുടെ പി റകെയായിരുന്നു.
ആരും ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെങ്കിലും സഞ്ചിയുംതൂക്കി നടക്കുമ്പോള്‍ എഴുതിയ കവിതകളൊക്കെ ഉള്ളില്‍നി ന്നും പതക്കുന്നു.
അവസാനിച്ചു