ശുഐബുൽഹൈതമി

ആകാശത്ത് നിന്നും ഭൂമിയിലേക്ക്, ഇന്ത്യയിലേക്ക്, കേരളത്തിലേക്ക് സൂക്ഷ്മ ദര്‍ശിനിയായ ഒരു ക്യാമറ വച്ച് നോക്കുന്നുവെന്ന് സങ്കല്‍പ്പിക്കുക. മലയാളത്തില്‍ വര്‍ത്തമാനം പറയുന്ന മനുഷ്യരിലേക്ക് സൂം ചെയ്ത്, ഏറ്റവുമധികം മനുഷ്യന്മാരുടെ നിരന്തര സഞ്ചാരങ്ങളുടെ ദിശ തിരിയുന്നത് ഏത് മനുഷ്യനിലേക്കാണെന്ന് നോക്കിയാല്‍, ഒരു വ്യാഴവട്ടക്കാലമായി അതൊരു കുറിയ വലിയ മനുഷ്യനായിരുന്നുവെന്ന് തെളിയും.
ശാസ്ത്രം കുറേക്കൂടി വികസിച്ച് മനുഷ്യന്റെ മനോവ്യാപാരങ്ങളെ ഒപ്പിയെടുക്കുന്ന യന്ത്രം വികസിപ്പിച്ചിരുന്നുവെങ്കില്‍ അപ്പറഞ്ഞ മനുഷ്യരില്‍ ഏറ്റവും ഏറിയപേര്‍ക്ക് ഹൃദയമന്ത്രമാവുന്ന ഏകപേരിന്റെ ഉടമസ്ഥനും അതെ മനുഷ്യന്‍ തന്നെയാവും, സയ്യിദ് ഹൈദരലി ശിഹാബ് തങ്ങള്‍.
സമുദായം വിവിധ തുറകളിലും തലങ്ങളിലും വെളിച്ചം കൊളുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നക്ഷത്രഗംഗകളൊഴുകുന്ന വലിയ ആകാശങ്ങളെ ചുമന്ന കൊച്ചു ചുമലുകളായിരുന്നു അദ്ദേഹം.
വൃത്തകേന്ദ്രമെന്നോ ത്രികോണമുനമ്പെന്നോ കപ്പലിന്റെ കോക്കസെന്നോ എന്തെത്ര പറഞ്ഞാലും അടുത്ത പദത്തിനിടം ബാക്കിയാവുന്ന ദശലക്ഷങ്ങളിലെ ഒറ്റൊന്നായിരുന്നു തങ്ങള്‍, മറ്റൊന്നുമത് പോലെയല്ലാത്ത മാറ്റാണ് തീര്‍ച്ചയായും ആ മാറ്റം.

തങ്ങള്‍

തന്‍ എന്നാല്‍ ശരീരം എന്നാണര്‍ത്ഥം.
ആ പദത്തെ ആദരപൂര്‍വ്വം ബഹുവചനമാക്കുമ്പോള്‍ തന്‍കള്‍ എന്നും ഉച്ചാരണത്തില്‍ തങ്ങള്‍ എന്നുമാവുന്നു.
പുണ്യപ്രവാചകന്‍(സ്വ)യുടെ ശരീരിക രക്താംശം കലര്‍ന്നതിനാലാണ് ആ ശരീരത്തെ ബഹുവചനമായി വന്ദിക്കുന്നത്.
നബി എന്ന ആശയം മാത്രമല്ല, ശരീരം തന്നെ പുണ്യമാണ്. ആ വഴിയൊഴുക്കിന്റെ നടുക്കാണ് നമ്മളും നമ്മുടെ ഹൈദരലി തങ്ങളും കാലബിന്ദുക്കളാവുന്നത്. നാം സാക്ഷികളാണെങ്കില്‍,
ഹൈദരലി തങ്ങള്‍ സത്യമായിരുന്നു, സുതാര്യതയായിരുന്നു, പ്രതിഭയും പ്രഭയുമായിരുന്നു.
തങ്ങള്‍ മിണ്ടാന്‍ വായ തുറക്കുമ്പോള്‍ സമുദായം കാത് തുറന്നു. തങ്ങള്‍ മൗനം പാലിച്ചപ്പോള്‍ സമുദായം ആദ്യം പറഞ്ഞതോര്‍ത്തു.
പറഞ്ഞ് പോവാതെ തങ്ങള്‍ സമുദായത്തിന് പറഞ്ഞു തന്നു. തങ്ങള്‍ പറയുന്നേടത്തേക്ക് കറങ്ങിത്തിരിഞ്ഞ് കാര്യങ്ങള്‍ വന്നുനിന്നു.
കലങ്ങിമറിയുന്ന യോഗങ്ങള്‍ക്ക് തങ്ങളുടെ നിയോഗത്തോടെ അടക്കം കിട്ടി. ആയിരം നാക്കുകള്‍ക്ക് മീതെ അരവാക്ക് മുഴങ്ങി നിന്നു. പ്രകമ്പനം പരന്ന കുതൂഹുലതകളുടെ മധ്യേ തങ്ങളിറങ്ങി വന്നാല്‍ അതേ സ്ഥലം തങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പും ശേഷവും എന്ന പോലെ രണ്ട് സ്ഥലമാവും. അത്ഭുത വിളക്കോ മാന്ത്രികവടിയോ കൊണ്ടല്ല, ദിവ്യസിദ്ധമായ സാധന കൊണ്ട് സാധിച്ച മഹാത്ഭുതമായിരുന്നു 74 സംവല്‍സരങ്ങള്‍ പരന്ന ആറ്റപ്പൂ.

നേതാവ്

വലിയയൊരു വേദി സമുദായം എവിടെയൊരുക്കിയാലും തങ്ങള്‍ അതില്‍ കാല് കുത്തുമ്പോഴേ അത് പൂര്‍ണമായിരുന്നുള്ളൂ.
മതം, ആത്മീയം, ധാര്‍മ്മികം, രാഷ്ട്രീയം, സാംസ്‌കാരികം തുടങ്ങി സംഘാടക സൗകര്യത്തിന് വേണ്ടി ഉമ്മത്ത് ഭാഗിച്ച് വച്ച സാമുദായിക മേഖലകള്‍ നദികള്‍ കടലിലേക്ക് വഴി വെട്ടിപ്പായും പോലെ ഹൈദരലി ശിഹാബിലേക്ക് പാഞ്ഞണഞ്ഞു.
മഴയെ പുഴ പുണരും പോലെ വൈവിധ്യങ്ങളുടെ ഉമ്മത്തിനെ ഏറ്റവും നന്നായി കൊണ്ടതും നനഞ്ഞ് പൊതിര്‍ന്നതും തങ്ങളായിരുന്നു. പദവികളുടെ പേരുകള്‍ തങ്ങളുടെ കാര്യത്തില്‍ തമാശയായിരുന്നു.
കാരണം വന്നുവന്ന് തങ്ങള്‍ എന്നത് തന്നെ പദവികള്‍ തീരുന്ന ഘട്ടത്തിന്റെ പേരായി മാറിപ്പോയിരുന്നു. അത് കഴിഞ്ഞിട്ടേ പദവികള്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നുള്ളൂ എന്നര്‍ത്ഥം.
തങ്ങളുടെ മേശപ്പുറത്തെ ഡയറിയിലുണ്ട് കേരള മുസ്ലിംകള്‍ നല്കാലം തീര്‍ത്തതിന്റെ നാള്‍വഴികള്‍, പുതുതായി പൊക്കിയ മന്ദിരങ്ങളുടെയും പരിഹരിച്ച പ്രശ്‌നങ്ങളുടെയും ചരിത്രങ്ങള്‍.

അനക്കം

അദ്ദേഹത്തേക്കാള്‍ വടിവൊത്ത് വാക്കുകള്‍ ചേര്‍ക്കുന്നവരായിരിക്കും ചിലപ്പോള്‍ വേദിയിലെ മറ്റുള്ളവര്‍, അദ്ദേഹത്തേക്കാള്‍ ആകാരം കൊണ്ട് അടയാളമാവാന്‍ കണ്‍നിറവുളളവര്‍ തന്നെ അക്കൂട്ടത്തില്‍ ഉണ്ടായെന്നും വരും. പക്ഷെ അങ്ങനെയൊരു ആള്‍ക്കൂട്ടം അങ്ങനെയൊരിടത്തൊരിക്കല്‍ വന്നുപോയെന്നതിനെ വാര്‍ത്തയും ചരിത്രവുമാക്കുന്നത് ആരാന്നെന്ന് നോക്കിയാണ് സമുദായം നേതാവിനെ നിശ്ചയിച്ചത്.
പ്രഭാഷകര്‍ ഏറ്റവര്‍ വന്നില്ലെങ്കില്‍ വരുന്നവരെ ഏല്‍പ്പിക്കാം.
അതിഥികള്‍ സ്റ്റേജില്‍ വരണമന്നതിനേക്കാള്‍ പേജില്‍ പേരായ് വന്നാല്‍ മതിയെന്ന് ചിന്തിക്കുന്നവരാകും സാദാ ജനത.
പക്ഷെ തങ്ങള്‍ക്ക് നിശ്ചയിച്ച കസേരയില്‍ തങ്ങളിരുന്ന് കാര്യം തുടങ്ങുക എന്ന കാലങ്ങളുടെ സങ്കല്‍പ്പത്തില്‍ ബദലുകളില്ല.
നിറങ്ങള്‍ വേഗം മാറ്റാം, ചുവര് അത്ര വേഗം പറ്റില്ല, തറ അത്ര വേഗവും പറ്റില്ല, മണ്ണ് അത്ര വേഗവും. അതാണാ കഥ.
വേരുകള്‍ വിസ്മരിച്ച് പൂക്കളില്‍ വിസ്മയിക്കുന്ന ഡിസ്‌പ്ലേജനിക് പ്രവണതകള്‍ക്ക് ഹൈദരലി തങ്ങള്‍ അളവില്‍ വരുന്ന മാപിനികള്‍ കിട്ടിയെന്ന് വരില്ല.

 

മുഴക്കം

ചരിത്രം സൃഷ്ടിക്കുക എന്ന സങ്കല്‍പ്പം മാത്രമായിരുന്നില്ല, സഞ്ചരിക്കുന്ന ചരിത്രമാവുക എന്ന സങ്കല്‍പ്പം കൂടി തങ്ങളില്‍ ജന്മം കൊണ്ടു. കാലങ്ങളുടെ പ്രതിനിധി എന്ന പദവി വഹിക്കുന്ന നേതാക്കളുടെ അടിസ്ഥാന കണ്ണിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ഹൈദരലി തങ്ങളെ കാണുമ്പോള്‍ പൂക്കോയ തങ്ങളെയും ബാഫഖീ തങ്ങളെയും ശംസുല്‍ ഉലമയെയും കണ്ണിയ്യത്ത് ഉസ്താദിനെയും സീയെച്ചിനെയും മുഹമ്മദലി ശിഹാബ് തങ്ങളെയും ഉമറലി തങ്ങളെയും ഓര്‍മ്മ ചികഞ്ഞെടുക്കുമായിരുന്നു. അഭ്രപാളികളില്‍ റീലുകള്‍ റിവേഴ്‌സ് സഞ്ചാരം നടത്തുകയായി പിന്നെ.
പുതിയകാലത്തിന്റെ വേഗതയില്‍ ക്ഷീണിക്കുന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക് ശാന്തത പകരുന്ന പഴമത്വമായിരുന്നു അടിമുടി ഹൈദരലി തങ്ങള്‍ .
കാല്‍നടയായി, റാലികളായ്, വാഹനങ്ങളില്‍ തൂങ്ങി, കോളാമ്പിക്കാളങ്ങളില്‍ ശബ്ദിച്ച്, പന്തങ്ങള്‍ കൊളുത്തി, ഉമ്മത്ത് നിയ്യത്ത് വച്ച് ഇറങ്ങിത്തിരിച്ച പഴയകാലത്തേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോവുന്ന ചെരിഞ്ഞ നോട്ടങ്ങളും വിന്‍ഡേജ് ചിത്രങ്ങളും തങ്ങളിലുണ്ടായിരുന്നു. വിവര വിതരണങ്ങളുടെ പെരും പെയ്ത്തില്‍ വിറങ്ങലിച്ച് ഇന്റര്‍നെറ്റില്‍ മുങ്ങിപ്പോയ ഇന്നത്തെ ജനതക്ക്, സമ്മേളനങ്ങളില്‍ മുഴങ്ങുന്ന ഒരു വാക്ക് ടേപ്പ് റിക്കാര്‍ഡില്‍ പിടിപ്പിച്ചെടുക്കാന്‍ മടമ്പിലൂന്നി നിന്ന വിവരങ്ങള്‍ക്ക് നിലയും വിലയുമുണ്ടായിരുന്ന പഴയ കാലത്തെ മടക്കിത്തരാന്‍ പറ്റുന്ന ദൃശ്യതയായിരുന്നു തങ്ങളുടെ നടപ്പും ഇരിപ്പും കുനിപ്പും മുന്തിപ്പുമെല്ലാം. നൊസ്റ്റാള്‍ജിയയുടെ പെരുന്നാളായിരുന്നു തങ്ങള്‍.

സമുദായം കിലോമീറ്ററുകള്‍ നടന്ന് പോയി ഗള്‍ഫ് യുദ്ധം ടി.വിയില്‍ കണ്ട കാലത്തും തങ്ങള്‍ നേതാവായിരുന്നു. അതേ സമുദായം ടി.വിക്കുള്ളില്‍ എന്തുണ്ടാകണമെന്ന് തീരുമാനിക്കുന്ന വാര്‍ത്താപ്പാടങ്ങളുടെ മുതലാളിമാരായ കാലത്തും നേതാവ് തങ്ങള്‍ തന്നെ. ഉടുക്കാനുമുണ്ണാനുമുള്ള കൊതിക്കറുതി വരാന്‍ പെരുന്നാളാവാന്‍ കാത്തിരുന്ന ജനത തരാതരങ്ങള്‍ നിരന്നു നില്‍ക്കുന്ന കമ്പോളങ്ങളെ വീട്ടിനുള്ളില്‍ കെട്ടിപ്പൊക്കുന്ന കാലത്തിലെത്തിയിട്ടും മാസമുറപ്പിക്കാന്‍ ആദ്യം തങ്ങള്‍ വേണമെന്ന നിയമത്തിന് മാത്രം മാറ്റമില്ല. നിരൂപണ ബുദ്ധ്യാപറഞ്ഞാല്‍, സമുദായത്തിന്റെ ആ തീര്‍പ്പ് മതിപ്പോടെ നിലനിര്‍ത്താന്‍ തങ്ങള്‍ക്ക് സാധിച്ചുവെന്ന് പറയുന്നതാവും നന്നാവുക.
ആര്‍ക്കും അംഗീകാരം ഓഫറായി നല്‍കാന്‍ നേര്‍ച്ച നേര്‍ന്നവരല്ല ജനത. കര്‍മ്മം കൊണ്ട് നേടിയെടുക്കേണ്ട, നിലനിര്‍ത്തേണ്ട, രാകിമിനുക്കേണ്ട കലാശില്‍പ്പമാണ് ഹൃദയങ്ങളുടെ സിംഹാസനം.
യോഗ്യരത് നേടലല്ല, യോഗ്യക്കര്‍ത് കിട്ടലാണ്.
അതായത്, നേതാവ് സൃഷ്ടിക്കപ്പെടലോ തെരെഞ്ഞെക്കപ്പെടലോ അല്ല, കാലാന്തരേനെ രൂപപ്പെടലാണ്.
ആ ചരിത്രപരമായ കൈ ക്രിയകള്‍ കാലം നടത്തുമ്പോള്‍ മാറാത്ത സാന്നിധ്യമാവുന്ന നേതാവിന് ഉറച്ച ഉറപ്പുണ്ടാവണം സകലമാനത്തിലും. മാനങ്ങളുടെ ഒരുമയാണ് ബഹുമാനം.

ലക്ഷണം

 

ഹൈദരലി എന്ന പേരിന്റെ രണ്ടടരുകള്‍ ഇസ്ലാമിക ചരിത്രത്തിന്റെ രോമാഞ്ചങ്ങളാണ്.
ആധ്യാത്മിക ഇസ്ലാമിന്റെയും രാഷ്ട്രീയ ഇസ്ലാമിന്റെയും കവാടങ്ങള്‍ ചെന്ന് മുട്ടുന്ന അലിയ്യുബിന്‍ അബീ ത്വാലിബ് (റ)വിന്റെ പേരും വിളിപ്പേരുമാരുമാണത്. ഉയരക്കുറവും നെഞ്ചുറപ്പും തുളച്ച്
തുറക്കുന്ന നോട്ടവുമൊക്കെയായിരുന്ന പിതാമഹന്റെ ശരീരവും വിലാസവും പുനരവതരിച്ച ചരിത്രഘട്ടമായിരുന്നു സയ്യിദ് ഹൈദരലി ശിഹാബ് തങ്ങളുടെ ജീവിതം. ദക്ഷിണേന്ത്യയുടെ രാഷ്ട്രീയ ചരിത്രത്തെ സമ്പന്നമാക്കിയ ശ്രീരംഗപട്ടണം ഭരിച്ച ഹൈദരലിയുടെ അഭിധാനത്തിനുമുണ്ട് ആ ചേര്‍ച്ച. നിലപാടുകളിലെ വെട്ടും വീഴ്ത്തും തങ്ങള്‍ക്ക് ചിലപ്പോഴൊക്കെ സിദ്ധിച്ചത് ആ വഴിയാവാം. എങ്കിലും മാനുഷികമായ പരിമിതികളാണല്ലോ മനുഷ്യന്റെ പൂര്‍ണ്ണത.

മുദ്ര

അകത്തും പുറത്തും ശ്രദ്ധയായിരുന്നു, ഓര്‍മ്മയായിരുന്നു തങ്ങള്‍.
മുനിഞ്ഞു കത്തിയ, കാറ്റിനൊത്ത് ആളിപ്പടര്‍ന്ന ഒരു സൂഫിയായിരുന്നു തങ്ങള്‍.
ആള്‍ക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്ന് ഒറ്റക്ക് നില്‍ക്കുന്ന ഒരാളെ കണ്ടെത്തി അകത്ത് കൂട്ടിപ്പോയി സ്വന്തം വിളമ്പിക്കൊടുത്തിരുന്ന നൈര്‍മല്യമായിരുന്നു ആ ശ്രദ്ധ.
നേരമെത്രയിരുട്ടി വീടണഞ്ഞാലും ഫജ്‌റിന് പള്ളിയിലെത്തുന്ന തങ്ങള്‍, കൃത്യാന്തരങ്ങള്‍ എത്ര ബഹുലമായാലും വളഞ്ഞ വഴിയില്‍ സ്വാധീനിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നവനെ നിശ്വാസത്തില്‍ കണ്ടെത്തുന്ന തങ്ങള്‍ ജാഗ്രതയുടെ രണ്ടര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ക്ക് കാവല്‍ നിന്നു. പുതുമയുടെ ലഹളകള്‍ വിസ്മൃതികളുടെ മയക്കങ്ങളായ് വളരുന്ന കാലത്ത് ഉച്ചരിക്കപ്പെടുന്ന പേരുകളില്‍ അര്‍ഹന്‍ വിട്ടുപോവാതിരിക്കുന്ന മന:സാന്നിധ്യവുമായിരുന്നു തങ്ങള്‍.

എഴുതിക്കൊടുക്കുന്ന പേരുകള്‍ക്കപ്പുറത്ത് തങ്ങള്‍ക്ക് ചില പേരുകളുണ്ടായിരുന്നു.
ഭൗതികമായ അള്‍ശിമേഴ്‌സിനേക്കാള്‍ കഠിനമാണ് ധാര്‍മ്മികമായ മറവിരോഗം.
തങ്ങള്‍ അതിന് മരുന്നും തിരുത്തുമായിരുന്നു.
പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ക്ക് മുമ്പേ ജീവിതത്തില്‍ നിന്നും നിഘണ്ടുവിലേക്ക് തിരിച്ച് പോവേണ്ടിയിരുന്ന അത്തരം നല്ല പദങ്ങള്‍ക്ക് ജീവന്‍ നിലനിര്‍ത്തിയ യുഗപുരുഷനാണ് നിശബ്ദനായത്.

മറിച്ച്

നാം തങ്ങളെ കണ്ടതും കൊണ്ടതും അങ്ങനെയൊക്കെയാണ്. തങ്ങള്‍ സമുദായത്തെ കണ്ടത് എങ്ങനെയാവുമെന്ന കൗതുകത്തിന്റെ സൗന്ദര്യമാണ് ആ മയ്യിത്ത്.
തന്നെ കാണാന്‍, കൈ പിടിക്കാന്‍, തൊടാന്‍, മണക്കാന്‍ പിടിവലി കൂടുന്ന ജനതയെ ഇളം ചിരിയോടെ നോക്കുന്ന തങ്ങളുടെ മനസ്സില്‍ അപ്പപ്പോള്‍ പാഞ്ഞുപോയ ചിന്തകള്‍ എന്തൊക്കെയായിരിക്കും.
കൊടുത്തതിന്റെയിരട്ടി ഉമ്മത്തിനെ സ്‌നേഹിച്ചിട്ടുണ്ടാവണം തങ്ങള്‍.
ഉമ്മത്തിന്റെ കരം പുണര്‍ന്ന് മണത്തിട്ടുണ്ടാവണം.
ഉമ്മത്തിനെ കാണാന്‍ കരുതിയാവണം കടപ്പുറങ്ങളിലേക്കും സമ്മേളനപ്പറമ്പുകളിലേക്കും വന്നിട്ടുണ്ടാവുക.
ആ ഉമ്മത്തിന് മുമ്പില്‍ ഏതോ കിനാവ് കണ്ടെന്ന പോലെ ശാന്തമായ് കിടക്കുകയാണ് തങ്ങള്‍,
നക്ഷത്രങ്ങള്‍ നിശ്ചലമായ ആകാശം പോലെ.

അടക്കം

'തങ്ങള്‍ പോയി 'എന്നോ' തങ്ങളും പോയി ' എന്നോ നമ്മുടെ കാലം തന്നെ പറഞ്ഞ് പരിതപിച്ച ഘട്ടങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു പോയിട്ടുണ്ട്. ഈ ഘട്ടം അതിലേറെ വൈകാരിക തീവ്രമാവുന്നത് ചുറ്റുവട്ടങ്ങള്‍ ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന സാമൂഹിക, സാമുദായിക യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളെ പേറുന്നത് കൊണ്ടാണ്. തങ്ങള്‍ അവിടെ മിണ്ടാതെയാണെങ്കില്‍ മിണ്ടാതെയെങ്കിലും ബാക്കിയുണ്ടാവുക എന്നത് സന്തോഷവും സന്ദേശവുമായിരുന്നു സമുദായത്തിന്.
പാലിക്കപ്പെടേണ്ട അച്ചടക്കങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച് തങ്ങളുണര്‍ത്തുന്ന നിശബ്ദത പോലും അര്‍ത്ഥം കുറിക്കുമായിരുന്നു.
മുഹമ്മദലി ശിഹാബ് തങ്ങള്‍ പിടിച്ച പതാകയും ഉമറലി ശിഹാബ് തങ്ങള്‍ വഹിച്ച കൊടിയും ഇരുകരങ്ങളിലുമേന്തി മുന്‍പേ നടന്ന കൊടിവാഹകന്‍ ഇനി ഓര്‍മ്മ, ചരിത്രം, പാഠം.

ഒടുക്കം

പെട്ടെന്നെവിടെയും പ്രതികരിക്കുന്ന പ്രകൃതമായിരുന്നു ഉമറുല്‍ ഫാറൂഖിന്(റ ).
ആ സ്വഭാവത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റി വികസിച്ച കഥകളുടെ ഭംഗികൂടിയാണ് ഉമ്മത്തിന്റെ ഉറുദികള്‍. പക്ഷെ, പുണ്യ നബി(സ) വിടപറഞ്ഞതിന് ശേഷം ക്രമേണെ അദ്ദേഹം ശാന്തനും ചിന്താ നിമഗ്‌നനുമായി മാറി.
ശകാരിക്കുന്ന ഉമറിനെ മിസ് ചെയ്ത സുഹൃത്തുക്കള്‍ കാര്യം തിരക്കിയപ്പോള്‍ ഉമര്‍(റ) പറഞ്ഞതാണ് കാര്യം: അന്നൊക്കെ എന്നെ തിരുത്താന്‍ തിരുറസൂല്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു, ഇനി എന്നെ ഞാന്‍ നിയന്ത്രിച്ചല്ലേ പറ്റൂ..