കവിത
ഡോ. ശബ്ന എസ്

നീ വരാത്ത നഗരത്തോട്
ഞാനെന്തു പറയാനാണ്?
നീ നുണഞ്ഞ മധുശാലകള്‍
നീ നടന്ന തെരുവുകള്‍
നീ കാത്തുനിന്ന മരത്തണലുകള്‍...

ഒടുവിലായ്
വന്നുപോയ നാള്‍മുതല്‍
നിനക്കായ് ഇടങ്ങള്‍ തിരഞ്ഞ
എന്റെ അലച്ചിലുകളുടെ കടം
ഇനിയെന്ന് ആരുവീട്ടും?
നീ വരില്ലെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍
നഗരവും ചുക്കിച്ചുളിഞ്ഞു.
നീ വരില്ലെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍
നഗരവും വൃദ്ധയായി.
നിന്റെ മുറ്റത്തെ വെള്ളപ്പൂക്കള്‍
ഇന്നും വിരിഞ്ഞുനിന്ന് ചിരിച്ചു.
യാത്രപറയുംനേരത്ത്
എന്നുമെന്നപോലെ ഇന്നും
നീയെനിക്കവയുടെ
സുഗന്ധം പകര്‍ന്നേക്കുമെന്ന്
കരുതിയാവാം...

ആവര്‍ത്തനങ്ങളില്ലെന്ന്
ഞാനവയോടെങ്ങനെ പറയും?
അലങ്കാരവിളക്കുകള്‍
ആകാശത്തൊട്ടിലുകള്‍
ചുവര്‍ചിത്രങ്ങള്‍
ചായക്കപ്പിലെ പത..
നീ വരാത്തതിനാല്‍ മാത്രം
കര്‍ഫ്യൂ പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ട നഗരം
മുറിപ്പെട്ടുവെന്നും
വേദനിക്കുന്നുവെന്നും
നിലവിളിക്കുന്നൊരു നഗരം.
കുട്ടിക്കാലത്തെപ്പോഴോ
എന്നും ചിരിക്കുന്നൊരു ഞാന്‍
ഈവഴി വരാറുണ്ടായിരുന്നെന്ന്
ഓര്‍മിപ്പിച്ച കാറ്റ്.

നഗരമേ,
അവനെപ്പോലെനിക്ക്
നിന്നില്‍നിന്നും വേറിട്ട്
നടക്കുന്നതെങ്ങനെ?
എങ്കിലും
ഓര്‍മകള്‍ പൊള്ളിച്ച
രാത്രിയിലൊന്നില്‍
നഗരത്തില്‍നിന്ന് പലായനം
എന്ന് ഞാനുറപ്പിച്ചു.
നീ വരാത്തതിനാലാവാം
അതേരാത്രി തീരുംമുമ്പേ
നഗരമെന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ തലചേര്‍ത്ത്
മരണത്തിലേക്കിറങ്ങിപ്പോയി.