വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് ഒരു സൂഫി ഗുരു ഉണ്ടായിരുന്നു. സര്‍വ്വരും അദ്ദേഹത്തെ ആദരിച്ചു. വലിയ ജ്ഞാനിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. അജ്ഞാത രോഗം പിടിപ്പെട്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടു സന്താനങ്ങള്‍ മരിച്ചു. വിവരമറിഞ്ഞ് അയല്‍ക്കാരും ബന്ധുക്കളും ദൂര ദേശങ്ങളില്‍ നിന്നുള്ള ഭക്തരും അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട്ടിലെത്തി. അവരെല്ലാവരും അങ്ങേയറ്റം ദു:ഖിക്കുകയും വിഷമിക്കുകയും ചെയ്തു. ദു:ഖിതരായി അവര്‍ അവിടെ ദിവസങ്ങള്‍ ചെലവഴിച്ചു. ആ വീട്ടില്‍ ഒരിറ്റ് കണ്ണുനീര്‍ പൊഴിക്കാത്ത ഒരേയോരു വ്യക്തിയേ ഉണ്ടായിരുന്നുളളു. മരിച്ച കുട്ടികളുടെ പിതാവായ ഗുരു അല്ലാതെ മറ്റാരുമായിരുന്നില്ല അത്. അദ്ദേഹം കരയുകയോ വിലപിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല. ആളുകള്‍ക്ക് അത് വലിയ അത്ഭുതമായി.
ദിവസങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം ഒരാള്‍ ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ഗുരുവിനോടു ചേദിച്ചു: 'എന്റെ അവിവേകം പൊറുക്കണം. ഞങ്ങള്‍ക്കിതു വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല.'

'എന്ത്? എന്താണു നിങ്ങളുദ്ദേശിക്കുന്നത്?'- ഗുരു ചോദിച്ചു.
'അങ്ങേക്ക് ഏങ്ങനെ ഇങ്ങനെ ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തതുപോലെ നിര്‍മമനായി നികൊള്ളാന്‍ സാധിക്കുന്നു? ഞങ്ങള്‍ക്കു പോലും ഇതു സഹിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. നിങ്ങളുടെ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട ഓമനകളല്ലേ വിടപറഞ്ഞു പോയത്? അങ്ങയുടെ ഹൃദയത്തില്‍ സ്‌നേഹത്തിന്റെ കണികപോലും ഇല്ലെന്നുണ്ടോ?.' ഗുരു സാവധാനം വിശദീകരിച്ചു: 'എന്റെ ഹൃദയം സ്‌നേഹശൂന്യമാണെന്ന് ധരിക്കരുതേ. പാപികളോടു പോലും അനുതാപമുള്ളവനാണു ഞാന്‍. പാറകളോടും ശിലകളോടും വാത്സല്യമാണ് എനിക്ക്. നായക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി പോലും ഞാന്‍ പ്രാര്‍ഥിക്കാറുണ്ട്.'

'അങ്ങനെയുള്ള അങ്ങയ്ക്ക് എന്തുകൊണ്ട് സ്വന്തം മക്കള്‍ മരിച്ചിട്ട് ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീര്‍ വരുന്നില്ല? സ്‌നേഹത്തിന്റെ അടയാളമല്ലേ കണ്ണുനീര്‍?'- അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

ഗുരു പറഞ്ഞു: 'ഹേമന്തം വസന്തം പോലെയല്ല. എന്റെ മക്കള്‍ വിട പറഞ്ഞുവെങ്കിലും എന്റെ ഹൃദയനേത്രങ്ങളില്‍ നിന്ന് അവര്‍ അദൃശ്യരായിട്ടില്ല. എനിക്കു ചുറ്റും അവര്‍ കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് എനിക്കു കാണാം. ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ അകല്‍ച്ച സംഭവിച്ചാല്‍ അവര്‍ കരയും. ചിലര്‍ സ്വപ്‌നത്തിലാണ് മരിച്ചുപോയ മക്കളെ കണാറ്. ഞാന്‍ ഉണര്‍ന്നിരിക്കുമ്പോഴും കാണുന്നു. അത്തരം ഒരനുഗ്രഹം ലഭിച്ചിരിക്കേ ഞാനെന്തിന് കണ്ണുനീര്‍ വാര്‍ക്കണം?.'