മകന്റെ കല്യാണക്കത്ത് അടിപ്പിക്കാന്‍ പ്രസ്സിലേക്കു പുറപ്പെട്ടപ്പോള്‍ കെട്ട്യോളും കുട്ട്യോളും കൂടെയിറങ്ങി. നാലു കാശിന് കിട്ടുന്ന സദാകടലാസില്‍ ഞാന്‍ കാര്യങ്ങളൊപ്പിച്ചു കളയുമെന്ന പേടിയായിരുന്നു അവര്‍ക്ക്. തുപ്പലു കൊണ്ട് ദാഹം തീര്‍ക്കാന്‍ നോക്കുന്നവന്‍ എന്നാണല്ലോ അവളെനിക്കു തന്നിരിക്കുന്ന വിശേഷണം. കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കുന്ന നിറങ്ങളില്‍, പകിട്ടേറിയ ക്ഷണക്കത്തുകളുടെ പലതരം മാതൃകകള്‍ പ്രസ്സുടമയുടെ മേശപ്പുറത്ത് നിരത്തി വച്ചിരുന്നു. റൗക്കയിട്ടതും പട്ടു കുപ്പായത്തില്‍ പൊതിഞ്ഞതും കോട്ടണിഞ്ഞതുമൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു കൂട്ടത്തില്‍. ഏറെ നേരം ചിന്തിച്ചും ചികഞ്ഞുമൊക്കെ നോക്കിയ ശേഷം കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന കേമികള്‍ അതിലൊരെണ്ണം തിരഞ്ഞെടുത്തു. ആ മാതൃകയിലുള്ള കത്തൊന്നിന് 50 രൂപയിലധികം വില വരുമെന്ന് കേട്ടപ്പോള്‍ എന്റെ ചങ്കുപിടച്ചെങ്കിലും പെമ്പ്രന്നോത്തിയുടെയും മക്കളുടെയും കണ്ണുകളില്‍ നിലാവുദിച്ചത് ഞാന്‍ കണ്ടു. പ്രസ്സില്‍ നിന്ന് കത്ത് വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുമ്പോഴും അതില്‍ നിന്ന് കുറേയെണ്ണം ബേഗിലെടുത്തിട്ട് ബന്ധുക്കളെയും സുഹൃത്തുക്കളെയും ക്ഷണിക്കാനിറങ്ങുമ്പോഴും പട്ടാപ്പകല്‍ നിധികുംഭവുമായി തെരുവിലൂടെ നടക്കുന്നവന്റെ ഭയാശങ്കകളായിരുന്നു എന്റെ മനസില്‍. അഞ്ചെട്ടു വീടുകളില്‍ കയറിക്കഴിഞ്ഞ ശേഷം, ആദ്യം കയറിയ ചില വീടുകളുടെ പിന്നിലൂടെയുള്ള ഇടുങ്ങിയ നിരത്തിലൂടെ മറ്റൊരു ഭാഗത്തേക്കു നീങ്ങവെ, നിരത്തോരത്തെ ചവറ്റു കൂനയുടെ മുകളിലതാ കിടക്കുന്നു, പൊന്നുംവിലയുള്ള എന്റെ കല്യാണക്കത്തുകളിലൊന്ന്! വല്ലാത്തൊരാന്തലോടെ ചവറ്റു കൂനയുടെ അടുത്തേക്ക് തിടുക്കപ്പെട്ടു ചെന്ന് ആ കത്തെടുക്കാനായി കുനിഞ്ഞപ്പോള്‍, ഈച്ച പൊതിഞ്ഞിരുന്ന ആ കത്തില്‍ നിന്നുയര്‍ന്ന ദുര്‍ഗന്ധം സഹിക്കാനാവാതെ മൂക്കു പൊത്തി തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ കുടുകുടാന്ന് നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.