ഇങ്ങനെയൊക്കെയായിരുന്നു

അതിര്‍ത്തിയോളം
പൂമ്പാറ്റകളെ മുന്‍പിലിരുത്തി
സൈക്കിള്‍ ചവിട്ടിയിരുന്ന കുട്ടികള്‍
ചുവന്ന പൊട്ടു കുത്തി
മിന്നാമിനുങ്ങുകളായി പറന്ന്
രാത്രിയില്‍ തിരികെയെത്തിയിരുന്ന
പെണ്ണുങ്ങള്‍
കെട്ടിപ്പിടിച്ചിരുന്ന്
സ്‌കൂള്‍ കാലത്തെ
പ്രതിജ്ഞചൊല്ലി ഉറങ്ങിപ്പോയിരുന്ന വീടുകള്‍.

ഉണര്‍ന്നപ്പോള്‍
നമ്മളൊക്കെ അപരിചിതരുടെ രാജ്യത്തേക്കെത്തി നോക്കുന്നു.
ആരോ
തിരിച്ചറിയാത്ത വഴികള്‍ക്ക്
കരമെടുക്കുന്നു.
വീടുകളില്‍
കരിമ്പതാക നാട്ടുന്നു.
പുതുക്കിപ്പണിയുന്ന വീടുകള്‍ക്കെന്നപോലെ
രാജ്യം
കരിങ്കണ്ണനുള്ളൊരു
ബോര്‍ഡ് വയ്ക്കുന്നു.
എല്ലാ ഒച്ചകളെയും തിരികെയെടുത്ത്
ഭയം അത്രമേലുച്ചത്തില്‍ മരണത്തിന്റെ ബ്യൂഗിള്‍മാത്രം കേള്‍പ്പിക്കുന്നു.
എന്നിട്ടും എഴുതിയുടഞ്ഞവന്റെ കവിത മാത്രം
വിശന്നുവലഞ്ഞ്
മൃഗത്തോലുരിഞ്ഞവന്റെ
രാജമുദ്രയുള്ളൊരു രഥം വലിക്കുന്നു.

വിളിച്ചിറക്കിക്കൊണ്ടുപോയവരുടെ
വീടുകള്‍
ചില്ലിട്ട ചിത്രങ്ങളെ
കണ്ണീരുകൊണ്ട് തുടച്ചുമിനുക്കുന്നു.
രാജ്യം മുഖം നോക്കിയ
എറിഞ്ഞുടച്ച കണ്ണാടിച്ചില്ലുകള്‍ ചേര്‍ത്ത്
പിന്നെയും പ്രത്യാശയുടെ തുമ്പത്ത് വയ്ക്കുന്നു
എന്റെ രാജ്യമേയെന്നു നിവര്‍ന്നുനില്‍ക്കുന്നു.