നീതു കെ.ആര്‍

കറുത്ത ചേലയിലൊരുവള്‍
മണികര്‍ണികയില്‍
കല്‍പ്പടവിലിരുന്ന്
എന്നിലേക്ക് പുഞ്ചിരിയുടെ
ചൂണ്ടല്‍ എറിയുന്നു.....

മറുകരയില്‍
ഒരു കുമ്പിള്‍ ജലമെടുക്കവെ
ഒളികണ്ണിട്ടവളെ
നോക്കാതിരിക്കാനായില്ല...

ചുണ്ടുകള്‍ വശത്തേക്ക് ചെരിച്ച്
കൊളുത്തി വലിക്കും വശ്യതയില്‍
അവള്‍ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു..

വഴുക്കിയോ കാലുടക്കിയോ
അടിതെറ്റി നിലതെറ്റി
ഗംഗയുടെ ഓളങ്ങളില്‍ ഒഴുകി...
ഒരു തോണി എന്നിലൂടെ കടന്നു പോയി

മുങ്ങിയും പൊങ്ങിയും
തുമ്പിതുള്ളുന്നോരെന്നെ
യാത്രികരോ അഘോരികളോ
തീര്‍ഥാടകരോ
കാണാതിരിക്കാന്‍
മഞ്ഞ് അത്രമേല്‍
കാഴ്ചയെ മറച്ചിരുന്നു.

അപ്പോഴും അവള്‍
എന്നെ കാണുന്നു..
പുഞ്ചിരിച്ച്
കറുത്ത ചേലയുടെ
ഒരറ്റം നീട്ടുന്നു.
ഭസ്മം ഇറ്റുന്ന മുടി
കാണാവുന്ന ദൂരത്തില്‍...
അവള്‍ എന്നിലേക്കും
ഞാന്‍ അവളിലേക്കും
പ്രവഹിക്കുന്നു...

മണികര്‍ണികയുടെ പടവുകള്‍
ഓരോന്നായി
കൈകോര്‍ത്ത് മെയ്‌ചേര്‍ന്ന്
പിന്നിടുമ്പോള്‍,
അകലെ ഗംഗയുടെ മാറില്‍
അനാഥമായൊരു ശരീരം
പൊങ്ങിയിരിക്കും...