സ്ഥലകാലബോധം എന്നൊരു പറച്ചില്‍ ഭാഷയില്‍ പലപ്പോഴായി ഉപയോഗിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടുവാക്കാണ്. മനുഷ്യ ജീവിതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു കാര്യം ചെയ്യുമ്പോഴും പറയുമ്പോഴും എഴുതുമ്പോഴും സ്ഥലകാലബോധം അനിവാര്യമാണ്. 

റോഹിംഗ്യന്‍ അഭയാര്‍ഥി ജീവിതങ്ങളുടെ നിസ്സഹായതകള്‍ ഗൂഗിളില്‍ നോക്കി വാര്‍ത്തയാക്കുമ്പോഴും സുഹൃത്ത് ഫോണില്‍ പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്ന വിവരങ്ങള്‍ കേട്ടെഴുതുമ്പോഴും ഒരു മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തകന് നഷ്ടമാവുന്നത് സ്ഥല ദര്‍ശനമാണ്.
വാര്‍ത്തയുടെ ദൃശ്യമായ ചുറ്റുപാടില്‍ നിന്ന് സ്വയം അകന്നെഴുതുന്ന വാര്‍ത്താവിവരങ്ങളില്‍ അതെഴുതുന്നവന്റെ അനുമാനങ്ങളാണ് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുക.

കാഴ്ചയുടെയും അന്വേഷണത്തിന്റെയും വഴിയില്‍ വരാത്ത വാര്‍ത്തകള്‍ കേവലമൊരു വൈക്കോല്‍ നോക്കു കുത്തിയാണ്.
വാര്‍ത്തയെഴുത്ത് ചരിത്രനിര്‍മിതിയുടെ ഭാഗമാവണമെന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അതില്‍ വസ്തുനിഷ്ഠമായ വസ്തുതകള്‍ വേണം. സ്വയം നിര്‍മിത വസ്തുതകള്‍ സൃഷ്ടിക്കുമ്പോള്‍ അതില്‍ നിന്ന് വിഷയത്തിന്റെ സത്ത ചോര്‍ന്ന് പോകും.
ഇന്നലത്തെ പത്രം പോലെ തന്നെയാണ് നമുക്കിന്നത്തെയും പത്രം. അന്നന്നത്തെ പത്രം മറിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്കതില്‍ പുതുമ തോന്നുന്നില്ലെങ്കില്‍ എഴുതുന്ന വാര്‍ത്തയില്‍ സാഹിത്യസൗന്ദര്യം ഇല്ലെന്നാണര്‍ഥം.
വായനക്ക് ശേഷം എടുത്തുവയ്ക്കാനും പിന്നീടൊരു നേരത്ത് മറിച്ചുനോക്കാനും പത്രപ്പേജുകള്‍ പ്രയോജനമാവണമെന്നുണ്ടെങ്കില്‍ നിറമുള്ള ആലോചനകള്‍ നിറക്കണം. ലക്ഷ്യത്തെ തകര്‍ക്കുന്ന മാര്‍ഗമായി റിപ്പോര്‍ട്ടുകള്‍ മാറരുത്.

പത്രപ്രവര്‍ത്തനമെന്നത് ഓരോ മേഖലകളിലെയും മാനുഷിക നിലപാടുകള്‍ക്കുള്ള പ്രതിരോധവും പ്രതിഷേധവുമാണ്. വാക്കുകള്‍ കൊണ്ടുള്ള സമരമാണത്.
ഒറ്റക്കും സംഘമായും ചേര്‍ന്ന് നയിക്കുന്ന എഴുത്തു കല അതത് കാലത്തെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന ചരിത്ര നിര്‍മിതികൂടിയാണ്.