അരികില്‍ കരിങ്കല്‍ ചിലമ്പലും
വെള്ളാരംകല്ലിന്റെ കിലുക്കവുമുണ്ടെങ്കിലും
മണ്ണാങ്കട്ടയായ നിന്നെത്തന്നെ
ഇടനെഞ്ചിലെച്ചുരുക്കില്‍ കനംവച്ചത്
ചെറുതെന്നല്‍ പോലുമെന്നെ
വിദൂരത്തേക്കു പറത്താതിരിക്കാനായിരുന്നു..
നിന്റെ മണ്ണിലെന്റെ ശുഷ്‌കിച്ച വേരുകള്‍
പിണഞ്ഞു പരക്കാന്‍ തന്നെയായിരുന്നു..!
എന്നിട്ടും നിന്റെ ചുടുനിഴല്‍ വീണ്
ചെതുമ്പിച്ചയെന്റെ ദേഹമെന്തേ നീ
സായാഹ്നക്കാറ്റിന്റെ തണുപ്പിലേക്ക് തള്ളിയിട്ടത്..?
പച്ചമാംസം അഴുകിച്ചുരുങ്ങിയ എന്നെ
ഈ ഓടയുടെ ചെരുവില്‍ തനിച്ചാക്കി
എന്തേ നീ മണ്ണിന്റെ വിടവുകളിലേക്കകന്നു..?
ഒരു തരി ബാക്കിയില്ലാതെ
പല മഴയിലലിഞ്ഞൂര്‍ന്നൊലിച്ച്
നിന്റെ ഘനമൊഴിഞ്ഞിടത്തേകയായ്
ഞാനെന്റെ പട്ടിണിച്ചുളിവു വീണ
സിരകളെ ദ്രവിപ്പിച്ചിടാം...!
പഴകിപ്പതിഞ്ഞ അടയാളവും
പലതും മറന്ന തഴയലുകളും
കടല്‍ഭാരം നെഞ്ചിലേറ്റുന്നവള്‍
കരിഞ്ഞ കരിയില പോലെ ഞാന്‍...
രുചിയുടെ മുകുളങ്ങളാല്‍ നീ
മധുരമൂറ്റിയ ചണ്ടികളില്‍ ഞാനും
അത്യുഷ്ണപ്പറമ്പില്‍
സ്വരുക്കൂട്ടി കത്തിച്ചമര്‍ത്തപ്പെടുന്നു...
എന്റെ കരിഞ്ഞ പുക മണത്ത്
അടുത്തുള്ളവര്‍,
കറുത്ത ചാരം വിതറിച്ചിരിച്ചിടുന്നവര്‍,
കളം മെതിച്ചവര്‍ പുലമ്പിടുന്നു..
നിന്റെ മണ്ണിന്റെ ഗന്ധം...!!
ഉലഞ്ഞു പോയിട്ടും, മുറിഞ്ഞു തുരുമ്പിച്ചിട്ടുമെന്റെ
ധമനികളില്‍ നീ തന്നെയുണ്ടിപ്പഴും...