ഇരവിന്റെ ശ്യാമമാം നീരാളം വീഴവേ,

അകലെയാ മുകില്‍ക്കാട്ടില്‍ തിങ്കള്‍ വിതുമ്പവേ,
താരങ്ങളായിരം സ്തബ്ധമങ്ങുരുകവേ,
ശോണിതഗന്ധമേറ്റനിലന്‍ പകച്ചുവോ?

വിജനനിരത്തതില്‍ ധൂളിയന്നുണരവേ,
എവിടെയോ ധര്‍മം പുകമറ തീര്‍ക്കവേ,
അമ്പത്തൊന്നക്ഷരം ആകെ നാണിക്കവേ,
മുദ്ഗര ഖഡ്ഗങ്ങള്‍ കാഴ്ചകള്‍ മറന്നുവോ?

മാരി പോലബ്ധിയാം രോദനം പൊലിക്കവേ,
ഇതളാര്‍ന്ന ജീവന്റെ തുടിപ്പുകളുലയവേ,
ഘനഭീത ശബ്ദങ്ങളസ്ത്രം പൊഴിക്കവേ,
പാതയില്‍ അരുണമാം സൂനം വിടര്‍ന്നുവോ?

കനിവിന്റെ നീതിക്കായ് മിഴികളതു പിടയവേ,
കനവിന്റെ ശാന്തിക്കായുള്ളൊന്നു ദാഹിക്കേ,
ഒരു സാന്ത്വനത്തിനായ് കര്‍ണം തുടിക്കവേ,
ഒരു തുള്ളി നീരിനായധരമതു കേഴവേ,

നറുനിലാപ്പൂഞ്ചേല അഴിഞ്ഞൊന്നൂര്‍ന്ന പോല്‍,
അണികുസുമദലമൊന്നു മൂകം കൊഴിഞ്ഞ പോല്‍,
തെന്നലിന്‍ നീഹാരകണമൊന്നു മാഞ്ഞുപോല്‍,
ഒരു ജീവസ്പന്ദന നിരിനാളം പൊലിയുന്നു,

പിന്നെ, വിഭാതത്തില്‍ ഘോഷം കനക്കവേ,
പ്രതിഷേധമലകളായ് ആകെത്തുളുമ്പവേ,
അരചന്മാര്‍, അണികളും രോഷത്താല്‍ നിറയവേ,
വെറും നിഴല്‍പ്പാടായി നിയമങ്ങള്‍ മാഞ്ഞുവോ?

ഒരു നാടിനിന്നൊരു മനുജന്റെ നഷ്ടം!
ഒരു മാതാവിനിന്നു തന്‍ ആത്മാവു നഷ്ടം!
ഒരു പുത്രനിന്നൊരു ജന്മത്തില്‍ നഷ്ടം!
ഒരു പത്‌നിക്കിന്നു തന്‍ പ്രാണന്റെ നഷ്ടം!

നഷ്ടങ്ങള്‍, നഷ്ടങ്ങള്‍ ആര്‍ക്കൊക്കെയാകുന്നു?
നേട്ടങ്ങള്‍, നേട്ടങ്ങള്‍ ആരാരു കുറിയ്ക്കുന്നു ?
ഒരു ജനനിക്കു,മൊരു സൂതനു,മൊരു കാന്തയ്ക്കും,
ചുടു മിഴിനീര്‍ക്കണം ബാക്കിയാകുന്നുവോ?
ചുടുമിഴിനീര്‍ കണം ബാക്കിയാകുന്നുവോ?