താൽക്കാലിക മോർച്ചറിയാക്കിയ ആ സ്‌കൂളിന്റെ പടവുകൾ കയറുമ്പോൾ  ഒരുതരം കാറ്റു വീശുന്നുണ്ടായിരുന്നു, നനഞ്ഞു നീറിയ ഒരു വയനാടൻ കാറ്റ്... ആ കാറ്റ് മരണത്തിന്റെ കഥപറയുന്ന പോലെ തോന്നി. പടവുകൾ കയറിയപ്പോൾ കണ്ടത് മൃതദേഹങ്ങൾ കാത്തുനിൽക്കുന്ന മനുഷ്യരെയാണ്.

 

ഉറ്റവരെ തിരിച്ചറിയുമോ എന്നൊന്നും  അവർക്കുറപ്പില്ല. ദുരന്തമുണ്ടായ നാൾതൊട്ട് ആ മോർച്ചറിക്കു മുന്നിൽ കാത്തുനിൽപ്പാണ്. ശരീരഭാഗങ്ങളിലെ എന്തെങ്കിലും അടയാളം കണ്ടുവേണം അവർക്ക് ഉറ്റവരെ തിരിച്ചറിയാൻ.

 

 

കരഞ്ഞു കണ്ടിട്ടില്ല മോർച്ചറിക്കു മുന്നിൽ ഒരു മനുഷ്യനെയും. ഒരു തരം മരവിപ്പ്, അഥവാ നിർവികാരത. കരളും കണ്ണീരും വരണ്ടവർ. ആർത്തിയോടെ പാഞ്ഞുവന്ന അവരുടെ കണ്ണിലെ നിരാശയിലും ഒരു വല്ലാത്ത പ്രതീക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു. അഞ്ചും ആറും ഏഴും പേരൊക്കെ ഇല്ലാതായ കുടുംബത്തിലെ അവശേഷിക്കുന്ന മനുഷ്യരെ എന്റെ കാമറക്കണ്ണുകൾ അവിടെ കണ്ടു.

 

 

മൃതദേഹം കണ്ടാലും സ്വന്തം മക്കളെ പോലും തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്തത്ര അഴുകിയിരുന്നു ചിലത്. എന്നാലും അവർ കാത്തിരിക്കുകയാണ്, രാപകൽ നോക്കാതെ. വയനാട് ദുരന്തത്തിന്റെ ദൃശ്യങ്ങൾ പകർത്തിയപ്പോൾ തീർത്തും വിറങ്ങലിച്ചുപോയത് ഈ മോർച്ചറിക്കു മുന്നിലായിരുന്നു.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

കെ എം ശ്രീകാന്ത്, ഫോട്ടോഗ്രാഫർ